ogenblikstemming

Er zijn boeken die ik heel snel lees. Dan gaat het om het plot en niet om mooie zinnen. Een combinatie daarvan, dat is heerlijk en kost uiteraard meer tijd, maar is ook meer genieten. 
Momenteel lees ik de verzamelde korte stukjes die Joyce Roodnat schreef in de NRC over haar wandelingen: ‘Ik wandel dus ik besta’. En daar staan niet alleen mooie observaties in van het landschap en de dorpjes waar ze doorheen loopt, maar ook bijzondere omschrijvingen daarvan. Neem nu het woord ‘embonpoint’ (op z’n frans uitspreken). Dat woord gebruikten wij vroeger om op een vriendelijke manier een man aan te duiden met een duidelijk dikke vooruitstekende buik: zijn embonpoint. Ik denk niet dat nu nog iemand dat zo zegt.
Maar Roodnat gebruikt het voor wolken. En dragen heren soms driedelig grijs, bij haar de wolken ook.

…’Er hangen wolken met embonpoint boven. Uit de scheuren in hun driedelig grijs staan bundels licht op de aarde gericht- hemelse laser…

Als ik zulke zinnen lees ( en zij heeft er veel van) dan denk ik: dat zou ik wel geschreven willen hebben. Heb ik niet dus geniet ik van de woorden van Roodnat.

Wat heb ik een geluk dat ik nog steeds kan spelen met een draadje. Ik zag een uitgetrokken draad liggen die wat kronkelde. Die vorm vond ik mooi en zette hem op de foto. Toen ik die foto een slag draaide zag ik er een figuur in en die ben ik op de computer wat gaan bewerken. Dat is spelen voor mij.

Waarom zou je lief willen zijn? Is dat omdat je als kind werd beloond als je lief was en gestraft als je dat niet was? Of zit het gewoon in sommige mensen dat zij anderen een plezier willen doen, zelfs ten koste van zichzelf? Pleasers worden ze genoemd. Ikzelf ben dat ook voor een groot deel. Liever dat een ander het beter heeft dan ikzelf, dan dat zij het minder hebben omdat ik dan meer heb. Ik kan echter ook gewoon blij zijn voor mensen met wie het goed gaat, die er goed uitzien, die kleinkinderen hebben. Jaloezie heb ik bijna niet. Althans niet op dit soort dingen. Wel ben ik dat enigszins geweest op vriendinnen die veel energie hadden, konden sporten, lange wandelingen maken, bergen beklimmen, dagen achtereen.
Ik ben van jongs af aan behept met minder energie en later werd ik ‘gestraft’ voor het over mijn grenzen gaan en lag ik daarna een tijd op bed. Maar ook daar leer je mee leven en kan ik blij zijn als ik een dag(deel) lekker weg ben geweest. Genieten kan ik ook in het klein en daarom kan ik ook blij zijn voor een ander. Die vindt dan dat ik lief ben maar dat vind ik zelf niet.
Mensen die zichzelf teveel wegcijferen voor een ander, te lief zijn voor een ander, verliezen een deel van zichzelf dat ze nog niet hebben ontdekt: het verwennen van jezelf en alle aandacht op jezelf richten om jezelf eens in het centrum te zetten. Te kunnen gloeien van binnen omdat je iets hebt gedaan alleen voor jezelf en dat hebt gedaan zonder schuldgevoel naar de ander. Zo kun je jezelf ontplooien en ontdekken. Lief zijn is goed maar te lief niet. Dat gaat ten koste van een niet onbelangrijk deel van jezelf: eigenliefde. Gelukkig kan ik mezelf goed verwennen en ben ik niet alleen lief voor een ander maar ook voor mezelf.

Bovenstaande tekst schreef ik naar aanleiding van deze tekening uit het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy.

Ja, zo zou oud worden eruit kunnen zien. Niet alles werkt meer zoals vroeger toen je dingen deed met je lijf zonder erbij na te hoeven denken.
Er moet het een en ander gestut worden en langzaam breidt het verval zich uit.
Stukjes heden laten los, stukjes verleden verdwijnen, net als namen die niet meer boven komen.
Je hebt geluk als er mensen om je heen zijn die de puzzelstukjes weer een beetje op zijn plek krijgen, al is het maar voor even.
Maar kijk ook eens hoe mooi verval kan zijn, hoe het een eigen schoonheid heeft.
Ik weet het, makkelijk te zeggen nu ik nog redelijk veel kan en ik weet hoe verdrietig het is als er teveel puzzelstukjes gaan ontbreken en dat niemand dat wil.
Maar toch troost deze foto me, ondanks het verval blijf ik toch nog wat van het oude zien, van hoe het was. Maar ik ben wel blij dat ik zelf nog niet in deze staat van onttakeling ben, ondanks die schoonheid van verval.

Gisteren was een fijne dag. Allereerst natuurlijk de ochtend maar ook de avond was fijn. Mijn buurvrouw kwam weer knipselen en dus was ik ook weer aan de gang gegaan en we hebben er beiden van zitten genieten en zullen het vaker blijven doen. Dit was mijn oogst van de avond.

Vandaag liep ik het labyrint met de groep van het schrijfcafé en twee leden van de labyrintgroep. Dit keer startten we niet vanuit het restaurant maar vanuit het duin waar we eerst schreven voor we door het duin richting strand gingen.
Er was een smalle strook hard zand maar de ruimte voor het labyrint werd steeds groter omdat de zee zich zacht terugtrok.
Het lijkt iedere keer hetzelfde en toch is de ervaring steeds anders.
De zon scheen, de wind streelde, de ondergrond veerde en de zee, de zee ging door met vallen en opkomen.
En zo is het leven ook. Vallen en weer overeind komen, rust nemen en weer verder gaan. Soms voelt de bodem van je bestaan stevig als hard zand, soms zwoeg je door het losse zand, soms veert de ondergrond en zoek je weer de vastigheid, de stevigheid, het vertrouwde.
Maar nieuwe paden in blijven slaan is belangrijk. Je weer verbazen, laten verrassen, je weer kind voelen, leven. Dat alles moet je zelf doen al is er soms wel wat hulp bij nodig. Maar die is voorradig al moet je soms leren om hulp te vragen.

ik
voel me
gedragen door handen
die er niet meer zijn
troostvol

Ton en ik hadden de gewoonte dat als een van de dochters jarig was en zij niet thuis waren, wij door de telefoon ’s morgens voor ze gingen zingen. En vandaag is onze jongste jarig en zong ik alleen voor haar. Ik moest er wel even moed voor verzamelen maar traditie is traditie en daar houden wij van.
En daarna moest ik denken aan een kaart die ik ooit had uitgeknipt en daarin wat tekst had bijgevoegd en wat veranderd.

Gelukkig kan mijn hart het denken aan hen wel aan dus dat blijf ik doen al gaat het de ene keer makkelijker dan de andere keer. Maar ja, dat geldt voor zoveel in ons leven. Dus maar nemen hoe het komt en genieten van de goede momenten. dat ga ik vandaag doen.

Ik herlas het prachtige gedicht ‘Zo is liefhebben’ van Kris Gelaude vanochtend weer. Het staat op mijn werkblad dus ik kan het iedere keer weer lezen als ik wat ga doen op de computer. Vandaag viel de laatste zin me op:

Liefhebben
heeft teveel voeten in de aarde
om zonder verdriet
te kunnen zijn.

Bij liefhebben kun je niet heen om het feit dat er ooit een einde aan komt aan dat liefhebben tussen jou en die ander. En als je samen al zoveel voetstappen op aarde hebt gedeeld en je moet nu alleen verder gaan, dan kan dat niet anders dan dat je daar verdriet over hebt. Je mist gewoon teveel.
Dat hoeft niet constant te zijn, misschien in het begin wel, maar er komen andere momenten, momenten waarop je even niet aan je verdriet denkt of het even niet voelt, maar dat er weer blijdschap binnenkomt, dat je zelfs weer uitbundig kunt lachen. 
Ik beleef die momenten ook en het verdriet kan op de meest onverwachte momenten weer opborrelen. Iets raakt je, doet je aan andere tijden, aan de ander denken en je realiseert je: nooit meer samen. En dan komen de stille tranen of de binnentranen die niemand ziet maar er wel degelijk zijn.
Vaak had ik me al voorbereid op het alleen verder moeten maar de praktijk is toch anders dan de theorie. Maar ik ben blij dat er bij mij veel meer goede dagen zijn dan slechte. Mede dankzij zoveel lieve mensen om mij heen.

Nietszeggend, kan dat? Ja. Als je bijvoorbeeld een kunstwerk nietszeggend vindt, dan gaat er voor jou niets vanuit, het zegt je niets, doet je daarom niets. Dat zeg je misschien ook wel eens over een mens. Maar misschien is dat wel helemaal niet zo en heeft die ander, dat ander, wel iets te zeggen, alleen is het jouw taal niet, je verstaat het niet. Zou het dan niet zo moeten zijn als je iets of iemand nietszeggend vindt, je er juist wat meer tijd aan zou moeten besteden om de taal wel te verstaan? Mogelijk dat het je dan wel iets zegt al hoef je het daar niet mee eens te zijn.
Maar ‘ niets zeggend’ is heel wat anders. Je kunt naast een geliefd iemand in de kamer zitten en beiden niets zeggen maar toch in harmonie met elkaar zijn. Dat is het gevoel dat ik nu mis als het stil is in huis. 
Wat zou er eerst geweest zijn: niets zeggend, of nietszeggend? En is toen de betekenis veranderd? Ik weet het niet. Misschien kom ik er een keer achter, dan laat ik het weten.

Ik zat afgelopen week samen met vriendin C. en haar hond Saar in een heerlijk boshuisje. De hele dag hoorden we allerlei vogels en maar enkele daarvan konden we herkennen als: merel, heggemus. Van de rest genoten we gewoon. Maar het was ons opgevallen dat we overal meikevers zagen, levend en dood, waar we ook wandelden. Maar ook in ‘onze tuin’ kwamen ze en die hebben we op de foto vastgelegd want zo vaak zien we die niet.
Als we een klein stukje liepen kwamen we aan de andere kant van de weg in de Kroondomeinen. Daar mooi afgevallen blad opgeraapt (dat laat je niet liggen), foto’s van stammen van bomen gemaakt en, we zagen een vliegend hert. Er moeten hier ook echte herten zitten en wilde zwijnen en mogelijk een wolf, maar wij hebben alleen klein grut gezien. Het grootste dier dat we op de foto zetten was Saar, de hond van C.