Afgelopen dagen waren Ton en ik in Ootmarsum, vieren dat de nier het na tien jaar nog steeds puik doet. En ter gelegenheid daarvan wilden we een kunstwerk van glas kopen. Glas dat breekbaar en sterk is, dat het licht doorlaat en oplicht in de zon, zoals ook het leven is. We hadden een heerlijk hotel, mooi weer, het lopen ging wat beter dus zijn we naar een beeldentuin geweest in Marienheem, naar het schoolmuseum in Ootmarsum en naar de galeries aldaar en toen zagen we ‘ons’ beeld. Ik noemde het direct ‘golven’. De kunstenares, Marijke Kuiphuis, vroeg: ‘wonen jullie soms dicht bij de zee’? Inderdaad. Zij had dat er niet in gezien. Dat vind ik het leuke van abstracte kunst: ieder ziet er het zijne in en maakt het daardoor persoonlijker dan dat de kunstenaar laat zien wat je moet zien. Maar anderen denken daar weer heel anders over en zo is er voor iedere koper een markt.

En nu staat het bij ons thuis te pronk.