Gisteravond was in de Janskliniek een herdenkingsbijeenkomst voor de overledenen van het afgelopen half jaar. Wij zijn er met elkaar heen geweest en het was goed, mooi, verdrietig. Over iedere overledene werd iets verteld, de familie deed een rode roos in een vaas die zich langzaam vulde. Een zaal vol verdrietige mensen, maar ook mensen met mooie en liefdevolle herinneringen aan degenen die nu alleen nog in gedachten bij ons zijn.

“ Omdat we niet vergeten maar gedenken
wie je was, wat je betekende,
hoe je zelf licht bracht:
daarom ontsteken we dit licht.”

En zo brandden er kaarsen, waren er bloemen en woorden en was er ook stilte in dit samenzijn.

“ Er is een tijd van troosten
en een tijd van getroost worden”.