Vanmorgen zag op de tafel in het schrijfcafé tussen allerlei kerstspullen ook een kleine kapotte ouderwetse kerstman liggen en direct wist ik: die pak ik. En nu maar hopen dat we die niet aan de buurvrouw door moeten geven, maar nee, we mochten schrijven over het door onszelf gekozen object.

Het was het kleine oude kerstmannetje dat mij deed denken aan de kerstboom bij mijn moeder. Daarin hingen nieuwe maar ook heel oude dingen die al bijna braken voor je ze kon ophangen. Zoals dit kerstmannetje in de traditionele kerstkleuren rood, groen en wit.

Toen mijn moeders huis leeggeruimd moest worden heb ik een aantal van deze oude kerstversiersels meegenomen en nu hangen ze in onze boom. Engelenhaar hebben we niet. Vroeger wel en dat vond ik zo mooi, zo feeëriek, zo anders dan het gewone dagelijkse. Altijd moest ik het even voorzichtig aanraken. En dan de kaarsjes die nog echt waren en de emmer zand naast de kerstboom. Pas op kerst mochten die gaan branden en dan ook maar even en nooit als er geen ouder bij was. Daarna de eerste dikke elektrische lichtjes waarvan er altijd wel een lampje stuk ging en daarmee gingen alle lichtjes uit. En dan een voor een eruit en erin draaien tot je de schuldige had gevonden. Oei wat klinkt dat lang geleden en dat is het ook.

kerstboom

eeuwig groen

nu ook namaak

het is even wennen

vierhoog