Vandaag mijn nicht Leslie uit Amerika weer ontmoet met haar vriend. En van de week gaan we met elkaar twee dagen op stap. Zij genieten van de Hollandse steden, de musea en wij willen ze de bollenvelden laten zien. We zitten er nu tenslotte middenin. Altijd leuk om je eigen land te laten zien want je gaat dan weer eens goed kijken naar wat al zo bekend voor je is. Dat hebben mensen volgens mij vanzelf met de lente die toch ieder jaar weer hetzelfde biedt maar waarnaar we verlangend hebben uitgekeken en dan kijken we de bollen uit de grond, de blaadjes uit hun knoppen en kijken weer vol bewondering naar het frisse groen, de kleine lammetjes en vogeltjes alsof we het voor de eerste keer zien. Dat is eigenlijk ‘echt zien’ en niet slechts kijken naar.

Ik zag een mooi citaat over de lente van Jan Prins:

Maar om het alleruiterste der twijgen
was al een eerste huivering van groen.

Dat zijn van die zinnen waarbij ik denk: dat had ik graag geschreven willen hebben.