Achter de wind aanrennen. Ver-
halen vertellen aan de bomen. Een bed
maken van hun bladeren.
Telkens weer kind kunnen worden. Zo
groot als je bent, zo klein. Zo ernstig zo
je bent, zo speels.
Afleggen wat je remt, blokkeert, leven
wat er te leven valt. Volwassen, ècht
volwassen zijn.
Hans Bouma
uit: Je leven een feest
Dit gedicht vond ik vanmorgen tijdens het verder opruimen van mijn kamer. De waskeuken is klaar, de berging moet Ton verder doen, keukenkastjes bekeken en apart gezet wat weg mag. En zo vullen de dozen van’ weg’ zich tot het moment dat we zeker weten dat ons huis definitief is verkocht. Wij zijn meer dan volwassen maar samen weer ergens opnieuw beginnen geeft ons een speels plezier, we zijn weer vol verwachting, inderdaad, zoals een kind dat kan zijn.
Leave a Comment