Vanochtend toen het droog was ging ik even bij vriendin R. een verjaarskaart in de bus doen. Ik had geen fototoestel mee want het is dichtbij en als er weer een bui zo onverwacht zou vallen, beter van niet. Daar heb ik achteraf als het droog is gebleven meestal spijt van maar gelukkig heb ik mijn telefoon en die doet het ook best goed. Eerst vielen mij de bladeren in de plassen op door hun heldere kleuren. Dat doet water ook met stenen, ze komen meer tot leven. Mooi vond ik ook dat sommige bladeren die gewoon op de stoep lagen en waar de mensen overheen gelopen hebben bijna in de stenen verdwijnen. Hun aderen/nerven zijn straks alleen nog maar zichtbaar. Maar dan moet je wel goed kijken en dat doe ik bijna altijd. En ook nu kwamen er mensen naar me toe met de vraag: wat ziet u daar nu? Dan laat ik het op mijn toestel zien maar meestal hebben zij een andere blik dan ik. Thuis heb ik 1 foto wat inktlijnen gegeven.

Mijn broer Frank zei het dertig jaar geleden al tegen mij: ‘zij die langzaam lopen zien veel meer’. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.