Er zijn boeken die ik heel snel lees. Dan gaat het om het plot en niet om mooie zinnen. Een combinatie daarvan, dat is heerlijk en kost uiteraard meer tijd, maar is ook meer genieten. 
Momenteel lees ik de verzamelde korte stukjes die Joyce Roodnat schreef in de NRC over haar wandelingen: ‘Ik wandel dus ik besta’. En daar staan niet alleen mooie observaties in van het landschap en de dorpjes waar ze doorheen loopt, maar ook bijzondere omschrijvingen daarvan. Neem nu het woord ‘embonpoint’ (op z’n frans uitspreken). Dat woord gebruikten wij vroeger om op een vriendelijke manier een man aan te duiden met een duidelijk dikke vooruitstekende buik: zijn embonpoint. Ik denk niet dat nu nog iemand dat zo zegt.
Maar Roodnat gebruikt het voor wolken. En dragen heren soms driedelig grijs, bij haar de wolken ook.

…’Er hangen wolken met embonpoint boven. Uit de scheuren in hun driedelig grijs staan bundels licht op de aarde gericht- hemelse laser…

Als ik zulke zinnen lees ( en zij heeft er veel van) dan denk ik: dat zou ik wel geschreven willen hebben. Heb ik niet dus geniet ik van de woorden van Roodnat.