Waarom zou je lief willen zijn? Is dat omdat je als kind werd beloond als je lief was en gestraft als je dat niet was? Of zit het gewoon in sommige mensen dat zij anderen een plezier willen doen, zelfs ten koste van zichzelf? Pleasers worden ze genoemd. Ikzelf ben dat ook voor een groot deel. Liever dat een ander het beter heeft dan ikzelf, dan dat zij het minder hebben omdat ik dan meer heb. Ik kan echter ook gewoon blij zijn voor mensen met wie het goed gaat, die er goed uitzien, die kleinkinderen hebben. Jaloezie heb ik bijna niet. Althans niet op dit soort dingen. Wel ben ik dat enigszins geweest op vriendinnen die veel energie hadden, konden sporten, lange wandelingen maken, bergen beklimmen, dagen achtereen.
Ik ben van jongs af aan behept met minder energie en later werd ik ‘gestraft’ voor het over mijn grenzen gaan en lag ik daarna een tijd op bed. Maar ook daar leer je mee leven en kan ik blij zijn als ik een dag(deel) lekker weg ben geweest. Genieten kan ik ook in het klein en daarom kan ik ook blij zijn voor een ander. Die vindt dan dat ik lief ben maar dat vind ik zelf niet.
Mensen die zichzelf teveel wegcijferen voor een ander, te lief zijn voor een ander, verliezen een deel van zichzelf dat ze nog niet hebben ontdekt: het verwennen van jezelf en alle aandacht op jezelf richten om jezelf eens in het centrum te zetten. Te kunnen gloeien van binnen omdat je iets hebt gedaan alleen voor jezelf en dat hebt gedaan zonder schuldgevoel naar de ander. Zo kun je jezelf ontplooien en ontdekken. Lief zijn is goed maar te lief niet. Dat gaat ten koste van een niet onbelangrijk deel van jezelf: eigenliefde. Gelukkig kan ik mezelf goed verwennen en ben ik niet alleen lief voor een ander maar ook voor mezelf.


Bovenstaande tekst schreef ik naar aanleiding van deze tekening uit het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy.