Vandaag liep ik het labyrint met de groep van het schrijfcafé en twee leden van de labyrintgroep. Dit keer startten we niet vanuit het restaurant maar vanuit het duin waar we eerst schreven voor we door het duin richting strand gingen.
Er was een smalle strook hard zand maar de ruimte voor het labyrint werd steeds groter omdat de zee zich zacht terugtrok.
Het lijkt iedere keer hetzelfde en toch is de ervaring steeds anders.
De zon scheen, de wind streelde, de ondergrond veerde en de zee, de zee ging door met vallen en opkomen.
En zo is het leven ook. Vallen en weer overeind komen, rust nemen en weer verder gaan. Soms voelt de bodem van je bestaan stevig als hard zand, soms zwoeg je door het losse zand, soms veert de ondergrond en zoek je weer de vastigheid, de stevigheid, het vertrouwde.
Maar nieuwe paden in blijven slaan is belangrijk. Je weer verbazen, laten verrassen, je weer kind voelen, leven. Dat alles moet je zelf doen al is er soms wel wat hulp bij nodig. Maar die is voorradig al moet je soms leren om hulp te vragen.

ik
voel me
gedragen door handen
die er niet meer zijn
troostvol