Vandaag bevrijdingsdag, zo’n ander gevoel roept dat op dan gisteren. Mooi de toespraak van de jonge man over de niet genoemde helden die hielpen omdat het van henzelf moest zonder dat anderen dat wisten. Voor hen geen bustes met hun naam erop, geen vermelding in geschiedenisboeken. Maar gisteren keek ik het mooi programma ‘ Een buitengewoon gesprek’ dat zaterdag werd uitgezonden. Bekende Nederlanders worden ondervraagd door een aantal jonge mensen met autisme. Deze keer was Hanneke Groenteman de gast en het was een ontroerend programma. Ik kom erop omdat zij in de oorlog ondergedoken was bij een ‘gewoon’ gezin en dat zij daar zoveel liefde heeft ervaren dat zij het nog altijd als haar familie voelt. Die mensen deden dat ‘gewoon’ omdat zij voelden dat zij dat moesten doen. Geen bustes met hun naam maar nu werd hun naam wel genoemd. 

Ik bedenk opeens dat al die bustes en standbeelden van helden door de eeuwen heen bijna altijd mannen zijn geweest. Hoe ik op deze gedachten kwam? Door een foto die ik heb bewerkt en waarin ik zo’n verheerlijkte man zie die vanaf grote hoogte over ons, gewoon volk, heenkijkt.


En op Hanneke Groenteman terug te komen, wat een heerlijke vrouw. Ik hoop dat als ik 85 ben ik nog een beetje de energie heb die zij nog heeft. En wat is ze nog mooi zonder gladgetrokken te zijn, dat is echte schoonheid.