Vandaag liep ik het labyrint in zon en wind. Ruim labyrint, ruime zee, ruim hart en mogelijk daardoor voelde ik mijn verdriet bovenkomen. Maar naast het labyrint zag ik wat stro in het zand liggen en dacht direct: er is een strohalm als ik die nodig heb, en dat gaf rust. 
Strohalmen kunnen allerlei vormen hebben. Letterlijk als beeld zoals nu maar het kan ook een kaartje zijn, elke week zondagspost, een hand op de schouder, net als je dat nodig hebt. 
Ikzelf ben mogelijk ook wel eens een strohalm voor iemand zoals in het gedicht staat dat we kregen: ‘ruimte om je heen als een mantel’. Dat knelt niet maar geeft wel beschutting.

In het begin van het labyrint voelde ik me wat wankel maar al lopend werd ik standvastiger in mijn lopen. In het midden de zon die ik naar binnen voelde komen. Zonne-energie en ik ben het zonnepaneel.