Dit is een bijzonder weekend. Niet alleen omdat de zon weer zo heerlijk schijnt, maar door de ontmoetingen die ik dit weekend heb. Zo waren gisteren de ‘kweekschoolmeisjes’ weer bijeen, voor de tweede keer dit jaar. In januari was er zoveel te vertellen en mee te leven met elkaar dat we behoefte hadden aan nog een keer samen te zijn. En het was weer heel bijzonder, dierbaar. We kennen elkaar al vanaf 1967 dus over twee jaar is dat zestig jaar en enkele van ons kennen elkaar al hun hele leven. Hoe bijzonder is het dat we nu al zo’n 25 jaar elk jaar bij elkaar komen en dat het nog altijd voelt alsof we nog kweekschoolmeisjes zijn al zitten we vol rimpels, grijs haar, weigerende spieren en broze botten. Maar inwendig zijn wij nog jong, voelen we ons nog meisjes die open staan voor nieuwe dingen maar die ook koesteren wat we hebben.
Daar moest ik vanochtend aan denken toen ik naar dat prachtige programma keek ‘De Verwondering’. Echt een aanrader deze uitzending te gaan bekijken. Daarin werd het gedicht ‘Kwade dagen’ van Ida Gerhardt besproken. En een zin kwam steeds terug en dat slaat ook op hoe ons gezin na de dood van Ton en Pieter doorgingen: ‘En houd uw huis in stand, gelijk altijd’. Dat ging erom om te blijven doen wat je samen al deed om te benadrukken dat het belangrijk was en is en dat je er voor elkaar blijft zijn.
Ik heb het gedicht net uitgeprint en zal het herlezen en er mogelijk bij gaan schrijven.

En mijn volgende ontmoeting dit weekend is vanmiddag met onze jongste dochter en haar vriendin en moeder. De dochters trakteren de moeders op een high tea. Hoe rijk kun je zijn als je dit overkomt binnen een weekend. Ik zeg het vaker: ik voel me gezegend.