Vandaag liep ik het labyrint op het strand, een heel groot labyrint tussen stukken strand vol schelpen. In een van mijn gedichten noemde ik dat ooit’ het kerkhof van de zee’. Het zijn de sporen van vroegere levens en ook wij laten hier vandaag onze sporen achter. Een spoor op ons pad vol lussen. De zon voelde krachtig, de wind voelde fris en ik liep in rust en ik liep vol energie door de zon en de wind. Ik voelde me lichter worden, verlicht.
In het midden opende ik me voor de energie van de zon en voelde ook de energie van de vrouwen om me heen. Wat is dit een cadeau iedere maand weer dat we onszelf geven.
Ons pad lopen, met lussen, met een cirkelgang, met voetsporen van voorgangers. Mijn pad, ons pad, alleen en samen. Wat een rijke combinatie is dat. Zo is mijn leven nu ook. Veel alleen maar ook veel samen.