Zo ik ben er weer. Wat bijgekomen van de emoties van de laatste week. Ben nog niet creatief en dan pak ik maar wat anderen hebben geschreven en waardoor ik geraakt word. Zoals bij onderstaand gedicht. En ik heb als maar weer foto’s van Ton zitten bekijken en gelukkig had ik kerst 2023 een stukje film gemaakt en daardoor kon ik Ton weer horen praten. Dat was heel fijn. Ik zag ook onderstaande foto uit 2019 toen we een riviercruise maakten in Nederland. Herinneringen om te koesteren.

Hier is de plek waarheen nog levenden je droegen.
Je laatste park. In groen verscholen zerken,
Paden naar mede-doden en hun bloemen.
We weten dat het allemaal maar symbool
van iets ondraaglijks is, haast niet te verwerken

einde van een bestaan dat eerder dan het onze 
voorbij moest zijn. Maar we zijn hier. We leggen
ons bij je neer. Gezeefd licht. Ogentroost.

Willem van Toorn