En dan, niet opeens maar toch nog onverwacht snel komt 17 januari dichterbij, de sterfdag van Ton een jaar geleden. Ik merk het in mij dat de laatste weken anders zijn dan daarvoor. Ik doe nog wat leuke dingen, ben dan ook blij, maar verder wil ik thuis zijn, in mijn hol. Ondanks dat ik de leegte en de stilte zoveel groter en dieper voel wil ik zijn waar we samen waren. Ik herbeleef die laatste weken. Bewonder weer de moed van Ton, zie hem zitten, liggen.
Lichtpuntjes zijn de lieve reacties van familie en vriendinnen. Dat houdt me op de been. Vandaag wil het lijf niet en dus doe ik niet veel. Het huis wordt nu schoongemaakt voor me door onze lieve hulp. Ik ga er alleen even uit om lege flessen en oud papier weg te brengen en een frisse neus te halen. Daarna mijn huis weer om me heen plooien als een warme deken. Dan prijs is me gelukkig dat ik een veilige plek heb om me terug te trekken en kan ik terugkijken op de vele goede jaren die Ton en ik samen hadden. Voel ik me gezegend.
Leave a Comment