’…Als de wonden er klaar voor zijn helen ze vanzelf.’

Uit: ‘ Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt.’ Heamin Sunim.

Afgelopen weken las ik elke avond in bed een stuk uit dit boek en plakte een strookje bij teksten die mij raakten. Zoals bovenstaande zin. Lange tijd dacht ik dat mijn wonden van verlies al dicht aan het groeien waren. Maar dat leek alleen maar zo.

Er lag een dun vliesje over dat op onverwachte momenten scheurde en dan lag de wond weer open. Vandaag voelde ik het verlies weer heftiger dan andere dagen. Het zal met de komende feestdagen te maken hebben maar vooral met de naderende sterfdag van Ton, al weer bijna een jaar geleden.
Maar het voelt niet als een jaar, het voelt korter, dichterbij. En zelfs als de wond op zijn eigen tijd heelt, blijft er een litteken van verlies. Ook dat wordt in de tijd minder zichtbaar, minder voelbaar. Eigenlijk net als je navel. Dat is het litteken van verbond met je moeder. Het doet geen pijn maar is het teken van verbond in de moederbuik. Zo zal mijn wond ook genezen. De negen maanden zijn voorbij maar dit litteken heeft wat meer tijd nodig. Maar helen zal het, op zijn eigen tjd.