De laatste tijd gaat het, als ik er maar uit ben met anderen. Het thuiszijn valt me zwaarder. Logisch want ik herbeleef de laatste weken van Ton hier in huis weer . Vanmiddag pakte ik het prachtige boek van Marjoleine de Vos ‘En steeds is alles er’. Over missen en herinneren. Ik herlas de onderstreepte stukken en bleef wat langer hangen in onderstaand stuk:

…’Wat je hebt is de herinnering en dat is fijn. Wat weg is, is de levende realiteit. Die kan pijnlijk ontbreken. In plaats van de herinnerde klank zou je de echte stem willen horen, de stem die iets tegen je zegt wat je nu juist nièt kunt verzinnen of opduiken uit de zee van het verleden. De zintuigen willen niet vervangen worden door een naklank, een onscherpe afbeelding in het voorstellingsvermogen, ze willen gevoed worden. Met iets nieuws.
Misschien is missen dàt dan, dat de zintuigen niets meer te doen krijgen. Zo zit je daar in je stoel nietsziend te kijken, zo rijk als maar kan met al je vroegere schatten, zo arm aan iets levends.’…

Ik denk dat ik vanwege die laatste zin zo contact zocht met anderen omdat ik het thuis zo miste.