Vandaag tijdens het schrijfcafé ging het, hoe kan het anders, over de herfst en vooral over de bladeren. Op tafel lagen heerlijk teveel bladeren om te tellen, maar we mochten er wel een uitkiezen en ik koos het onderstaande blad en schreef daarover.

De kleuren, de vormen, de hoeveelheid, de herfst ligt hier voor me uitgespreid. Ik zou ze allemaal wel een voor een willen bekijken en bevoelen. Klinkt een beetje raar:bevoelen. Maar betasten vind ik geen fijn woord en bij dit voelen van de blaadjes hoort een fijn woord, al klinkt het raar.
Eerst zag ik iets roods tussen het groen en toen ik het blad onder de anderen vandaan haalde zag ik een blad dat ik nog nooit zo gezien had, zo mooi. Er leek een blad in dat blad te zitten. Mosgroen omringt het rode binnenblad. De vorm eindigt in een puntje, net of het verlegen het hoofdje opzij doet voor al die complimentjes. 
Dit is een bewaarblad waar ik geregeld naar zal kijken. Misschien ga ik het natekenen maar mooier dan het origineel kan het niet worden.
Het zijn de kleuren aan de voorkant die het bijzonder maken. De achterkant is zachtgroen waar toch heel licht wat rood doorheen komt.
Dit blad is een sieraad, geschonken door de natuur voor ieder die het wil zien.