Vanochtend in het schrijfcafé kwamen de wonderwezens ook ter tafel. Ieder maakte er een of meer en daarna gingen we erover schrijven. Ik was niet echt weg van mijn nieuwe creatie maar het nodigde wel uit tot schrijven.

Ik was het slachtoffer van de jacht en mijn hoofd hing jaren aan de muur. Daar ving ik stof, niets dan stof. Tot ik op de foto werd gezet en die werd later uitgeknipt. 
Nu zit ik vastgeplakt op een vel papier en kan ik weer geen kant uit. 
Ze heeft me wel opgeleukt met een bel, wat ballen en een bloem. Mijn lijf komt uit zee, ooit, en is ook als een beeldafdruk hier terecht gekomen. 
En dan mijn pootgestel, wie bedenkt zoiets. Niet mijn ranke mooie beentjes maar een griezelpoot die bijna van het papier af wil lopen.
En onderaan een slangetje, net als in het paradijs. Zo is in het bestiarium een nieuw soort paradijs aan het ontstaan, samengesteld uit onderdelen die er zelf niets over te zeggen hebben of ze hier zo wel willen zijn.