Ik haal weer een stukje tekst uit het prachtige boek ‘Boswerk’ met tekst van Jan Kleefstra:

…’Een groep pimpelmezen komt naar het meer luisteren. Zonder wind praat ze niet…’

Ik zie het voor me. Een groep kwetterende pimpelmezen, omhoog en omlaag vliegend door en langs de bomen en elkaar ontwijkend en weer opzoekend. Ze zijn opeens aan het einde van het bos gekomen en daar is dan, onverwacht, de ruimte, de leegte, de stilte.
En ze vallen ook stil, nestelen zich naast en boven elkaar op de verst reikende tak en zwijgen, kijken en dan komt het luisteren.
Ze luisteren naar het meer dat zwijgt nu de wind is verdwenen. Golfjes zo klein en zo weinig beweeglijk dat ze ook stilte zijn. Zo zwijgt het meer. Zonder wind, is ze stil.
Het meer is in rust na de afgelopen herfststormen. Toen ratelde het, klapte en klopte het, schreeuwde en brulde het.
Maar nu niet. Als de wind zwijgt, zwijgt het meer mee. Komt het tot een rust die zo bijzonder is dat zelfs de altijd kwetterende pimpelmezen zwijgen.
In gedachten zit ik daar ook en voel de rust bij me binnenkomen en door mijn lijf verspreiden. Mijn gedachten waren als de pimpelmezen en hebben nu ook rust gevonden. Zo kan een stukje tekst je een reis laten maken in jezelf.