Ik schreef onlangs dat ik zoveel lieve mensen om me heen heb. Dit weekend had ik een lege agenda en toen er gisteren werd gebeld door R. ,die ik al een tijd niet had gezien, of ik thuis was en of ik het leuk zou vinden als zij en haar man langs zouden komen en samen uit lunchen zouden gaan zei ik direct ‘ja’. Ruim 18 jaar geleden hebben we elkaar voor het eerst ontmoet aan het meer van Annecy en vanaf die tijd hebben we elkaar geregeld gezien al was dat de laatste jaren wat verwaterd. Maar nu voelde het weer als vanouds, zo gezellig en omdat Ton geregeld ter sprake kwam was hij er toch een beetje bij. Heerlijke dag.

Vandaag prachtig weer en niets in de agenda dus op de fiets door de duinen naar Bloemendaal aan zee. Altijd genieten zo door de duinen te fietsen. Opvallend was dat de bermen en dalen zo weelderig vol met bloemen waren, dankzij de vele regen van de laatste tijd. Gelukkig niet veel wielrenners want dat vind ik een beetje eng als ze opeens vlak naast me komen rijden. Een dame fietste me voorbij, keek achterom en zei: ‘wat ziet u er leuk uit in het rood, zelfs de helm past erbij.’ Ik bedankte haar hartelijk voor het compliment.

Op de boulevard nam ik een koffie met wat lekkers en ging aan een tafeltje in de schaduw zitten. Aan de tafel naast mij zaten twee 65+ wielrenners te praten. Hoewel, de dikke praatte, en hard, de andere luisterde. Af en toe mocht hij ook wat zeggen maar dan nam de dikke het al weer snel over. Ik weet nu dat hij niet van sportscholen houdt, elke dag een fles cola zonder suiker en caffeïne drinkt die hij bij de Jumbo koopt, dat hij in de bergen heeft gefietst in Frankrijk en Spanje en geen zin heeft vanmiddag op visite te gaan. 
Het was lekker toen ze weer op de fiets stapten en ik alleen wat geroezemoes om me heen hoorde. Nadat ik even naar de zee had staan kijken fietste ik weer door de duinen terug. Weer een fijne dag.