Augustinus:’Begrafenissen zijn eerder een troost voor de levenden dan dat ze de doden tot iets dienen’.

Dat is waar maar niet ieder zal het als een troost voelen op dat moment. Misschien later of mogelijk wel nooit. Wel kun je voor je gevoel nog iets doen voor de overledene: hem of haar eren in een waardig, warm afscheid. 
Je wilt zo graag nog iets doen voor degene die er nog als lichaam is maar waarvan de geest, de warmte, de emotie, de kunstzinnigheid, de humor verdwenen is. ik zoek het duidelijk in positieve eigenschappen want als de persoon die totaal niet had dan is het voor de achterblijvers misschien een ander soort troost: daar hoeven ze niet meer onder te lijden.
Maar na het overlijden van een geliefd persoon wil je van alles doen om het moment van het laatste afscheid nog even uit te stellen. Alsof je door verhalen uit zijn of haar leven de ander weer even tot leven wil wekken.

Maar daarna komt de koude werkelijkheid van het alleen naar huis moeten gaan.
Ik ben blij dat Ton begraven is hier vlakbij. Geregeld denk ik: ik ga even naar Ton. Ik verzorg de planten, zorg dat hij er mooi bijligt, praat in gedachten even tegen hem, maar hem daar voelen doe ik helaas niet. Toch vind ik het fijn daar even te zijn. Kan ik toch nog wat voor hem doen: zijn voortuintje verzorgen.