Vanochtend het laatste schrijfcafé van dit seizoen en dat werd buiten in de Engelse tuin gevierd in Noordwijkerhout. Ik schreef:

Nu ik hier zit daalt de rust in me. Niet meer de weg zoeken maar gewoon er hier zijn. We zitten langs een van de slingerende paden. Rode beuk voor me, vogels alom fluitend en tjilpend, water ruizend, pennen gaan onhoorbaar snel over papier.

Nog nooit zo buiten met een groep geschreven en ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen. Al die nieuwe ervaringen opdoen houdt de geest levendig en dat is belangrijk als je ouder wordt.

Boven ons voortdrijvende wolken. Een zwaluw vliegt snel naar het blauw. Zo stil zitten onder een hemel die, zo is ons geleerd, boven ons is. En wij zitten op de aarde die haar ronde draait zonder dat we het merken. Een vliegtuig verstoort de stilte.

We verplaatsen ons naar de waterval die nu onze bron van inspiratie wordt. Alleen het geluid is al voldoende. Maar water in vier etappes omlaag zien vallen en licht schuimend weg zien vloeien is ook een genot om te zien. Wat een prachtplek. Dat kregen we dus cadeau van het schrijfcafé. Zo belangrijk dit met elkaar te delen. Het komt op je pad als je dus op weg gaat en nieuwe paden inslaat. Een waterval van woorden vloeit uit mijn pen. Soms met grote valsnelheid, soms traag door wat obstakels en af en toe met een mooie luchtbel. Schrijven over momenten die niet duren maar nu wel vastgelegd worden. Zo wordt een herinnering geboren. En vastleggen is bewaren.