We hebben een mooie steen gevonden voor Ton ( en ook voor mezelf maar nu nog niet). Het doet me denken aan een versteende boom. Wij, dochters en ik, vinden hem prachtig. Net zoals ik dit gedicht van Bonhoeffer prachtig vind, maar dan anders. Het een gemaakt door de natuur, het ander door een mens, ieder met hun eigen schoonheid.
Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is dichtdoen
en verpakken
in goede gedachten der herinnering
Is verwijlen
bij een brok leven
en stilstaan op de pieken
van pijn en vreugde
Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
niet te vergeten….
Is moeizaam
de draden losmaken
en uit het sprinrag
der belevenissen loskomen
en achterlaten
en niet kunnen vergeten
D.Bonhoeffer
Mooi om dit zo te kunnen gaan verwerken!