Afgelopen woensdag is Ton overleden met zijn hand in de mijne. Het was vredig en verdrietig, maar we hadden allemaal een goed gevoel hoe hij zijn laatste week, dag, uur, minuut had beleefd. Hij was er klaar voor nadat hij van zijn vrienden en familie afscheid had genomen. Nu is er geen pijn meer, geen ontreddering, maar voor ons de mooie herinneringen. Toen de arts vroeg of hij bang was om te sterven zei hij: ‘ik ben meer nieuwsgierig want vroeger hebben ze me laten geloven dat de hemel iets heerlijks zou zijn’.
En ik ben nu met de kinderen alles aan het voorbereiden voor zijn begrafenis. En heel bijzonder is dat zijn voetbalclub HBC vanmiddag de vlag halfstok hangt, de spelers een rouwband dragen en er een minuut stilte is voorafgaand aan de wedstrijd. Zo belangrijk is hij ook voor die club geweest.
Onze kinderen gaan erheen, ik ga naar Ton die vlak naast zijn parochiekerk rust in een mooie kamer vol bloemen. Het is fijn daar bij hem te zijn. Tot ik ook daar weer afscheid van hem moet nemen.
Maar al die lieve kaarten en mooie brieven die ik kreeg die troosten me, elke keer als ik ze pak en herlees. Dank daarvoor.