Afgelopen vrijdag kwam onze oudste bij Ton en kon ik naar ‘de schildermeisjes’ bij Nel. Ieder van ons vieren had weer een deel van een schilderij op eigen wijze bewerkt en wederom wonderlijk hoe het weer bij elkaar paste.
En zoals altijd gingen we er ook bij schrijven. zoals bij de zin: ‘Er zijn geen regels, de enige richtlijnen zijn kleurrijk’.

Ik schreef:

Dat woord ‘richtlijnen’ geeft me direct allerlei kleurrijke associaties. Strepen over een wit vel. Strepen die elkaar kruisen, omarmen, samenvallen. Hun kleuren mengen zich of blijven op zichzelf als ze apart staan. Geen vooropgezet plan, geen regels maar de penseel en de verf gewoon hun weg laten vinden. Het is een denkbeeldig vrolijk abstract werk geworden. Geen Kandinskyachtig werk want het zijn alleen gerichte lijnen die uit zichzelf hun richting zoeken. Zonder plan, zonder vastgelegde regels ergens aan beginnen, zoals de vijf minuten schrijven nu, levert altijd verrassingen op. En als de tijd om is, dat is wel de regel, dan stopt het en is het klaar.

Zo’n ochtend laadt me altijd weer op. En als het goed gaat komt komende vrijdag onze jongste en kan ik naar museum Voorlinden. Ben ik even uit de zorg weg, even met totaal andere dingen bezig zijn. Ik kan me thuis ook goed vermaken maar de ‘alertknop’ staat altijd aan en ook de verzorgmodus gaat dag en nacht door. Gelukkig is Ton zo’n makkelijke patiënt. Maar zien lijden doet mee lijden en dat is soms erg zwaar. Gelukkig hebben we een liefdevol vangnet om ons heen dat ons opvangt als het nodig is. Ik zoek even een tekening van mezelf die mijn gevoel van nu weergeeft.