Bij het schrijven gisteren schreven we sprintjes. Dat is binnen een bepaalde tijd aan een stuk doorschrijven zonder te stoppen of na te denken. Er werden enkele woorden gekozen om bij te schrijven en twee hadden met school van vroeger te maken maar ook met het heden.

Schone lei.`

Met een schone lei beginnen, wat zou dat heerlijk zijn en wat een ruimte komt er dan weer in je leven. Maar ook die lei wordt weer gevuld met dingen die fout zijn gegaan. Je hoopt echter op veel mooie nieuwe ervaringen.
Het jammere van een schone lei is wel dat de mooie dingen uit het verleden ook uitgewist zijn met de borstel die alles schoonveegde.
Maar gelukkig zijn ze opgeslagen in mijn hart.
Een schone lei geeft me een hoopvol gevoel. Er zit weer iets nieuws aan te komen. ‘verwachtingsvol’ is het eerste woord erop.

Inktlap.
Oh wat maakte mijn moeder ieder jaar een mooie inktklap toen ik op de lagere school zat. Ze gebruikte er oude lapjes voor en restjes van de zeemleren lap. Dan reeg ze ze in het midden aan elkaar en zette het bovenop vast met een kraal of een knoop. En die inktlap gebruikte ik het hele jaar.
Ik ben onlangs weer aan de gang gegaan met een kroontjespen in een houten houder. Niet om te schrijven maar om mee te tekenen en nu mocht ik hard op de pen drukken en intvlekken maken. Ik heb geen echte inktlap maar een oude zakdoek om mijn pen aan af te vegen.
Maar door het woordje inktlap ben ik weer even terug naar mijn schooltijd. Naar mijn onzekerheid, naar het spelen op het schoolplein, naar de angst voor de juf of het plezier van het zingen met de hele klas.