Gistermiddag hebben wij als kweekschoomeisjes definitief afscheid genomen van Ada. Samen hadden we drie jaar op de kweekschool gezeten en daarna contact gehouden. Helaas kreeg zij op jonge leeftijd alzheimer en was er later geen contact meer mogelijk. Tijdens het afscheid werd uitvoerig stil gestaan hoe bijzonder zij was geweest. Ik heb een aantal foto’s van onze kweekschooltijd en van onze jaarlijkse reünie maar daar staan ook anderen op en ik weet niet of zij willen dat ik dat laat zien. Dus uit een kleine foto een nog kleiner stukje gehaald met Ada en mij samen tijdens een pauze op Hertenduin, onze kweekschool. Wat mij nu pas opviel was dat niemand een lange broek droeg. Ieder had een rok, vaak met twinset, of jurk aan.
Ik vond een passend gedicht van Maarten Mourik:
Valavond
Zoals na een grijze dag
de zon, kort voor het ondergaan,
even door de wolken breekt
en gloeiend wegzakt,
zo heeft jouw geest zijn grauwe sluiers
nog even weggeduwd
om ons te laten weten
dat alles nu voorgoed is…
Maar de zon zal weer opgaan.
Zeker een mooi gedicht.
Zo kan het dus ook gaan,triest.