Dagelijks ben ik me bewust wat een geluk ik heb dat ik niet in een land woon waar oorlog is. Dat ik een veilig dak boven mijn hoofd heb, dat ik ontspannen naar een museum kan, gewoon buiten kan lopen zonder bang te zijn door een bom of sluipschutter te worden gedood. Tegenover ons zijn mensen uit Oekraïne gehuisvest en vanmiddag hoorde ik vrolijke kinderstemmen van kleintjes die buiten speelden. Even niet denken aan wat ze achter zich moesten laten. Stel je toch voor, alles wat je mee kunt nemen moet passen in een tas of koffer.
Wat neem je dan mee? En steeds denken: kan ik nog terug en hoe ziet mijn huis, mijn stad er dan uit? En leeft mijn man, mijn zoon nog?
Ik stel me ook de mensen voor die niet weg konden komen en in schuilkelders zitten en buiten horen hoe hun leefwereld wordt verwoest. Verschrikkelijk  en nog erger is dat het op zoveel plekken op de wereld gebeurt. In deze tekening die ik  al eerder maakte zie ik de angst van de mensen in de schuilkelders.