Lichtvoetig, wat een heerlijk woord. Je zou er bijna van gaan huppelen. Niet dat ik in werkelijkheid lichtvoetig ben, in gedachten soms wel. Eigenlijk te zwaar om in het woord te passen en daar schreef ik ooit een gedichtje over:

net als een boom in het voorjaar
bot ik naar alle kanten uit
groen en slank van binnen
mollig in de etalageruit

Ik stap niet lichtvoetig over een misstap heen, die blijft me nog een tijd achtervolgen, met lemen voeten, niks geen licht gedartel.
Wat lichtvoetigheid maakt het leven aangenamer. Je tilt niet zo zwaar aan de dingen om je heen en in je, maar huppelt gewoon even verder of springt over een obstakel op je weg heen.
Je gunt ieder mens om deze momenten van zwaarte achter je te laten en je even opgetild te voelen boven het aardse dat je zo omlaag houdt.
Misschien een mooi woord voor 2022: lichtvoetig.