Lang geleden maakte ik een serie gedichten over vrouwen die wachten op de terugkeer van hun man. Steeds spreekt iets uit haar omgeving haar aan. Weer iets later maakte ik er tekeningen bij. Dit was de eerste.

wat de doek zegt

te lang alleen
lost de warmte in je op
sla me rond
en ik omgloei je
met zijn verlangen
streel je zoute wangen
als je wacht loopt
op de laatste rots in zee

marisca

Misschien koos ik dit gedicht wel omdat ik Ton een paar dagen heb moeten missen omdat hij in het ziekenhuis lag. Maar nu is hij gelukkig weer thuis en kan hij hier verder opknappen.