Naar aanleiding van een youtube-filmpje over Brabantse zandpaden maakte ik dit gedicht. Loop maar in gedachten even lekker buiten met me mee.

het brabants zandpad

boven verweesde paden klinkt vogelgefluit
en stilte, langs het kronkelig kerkenpad
buigen bomen beschermend hun kronen boven
zandlopen die van hun bermen zijn beroofd

verdwenen zijn de bloemlinten
in dit vlakke land met verre einders
waar harde stappen werden gedempt
door zachte zandpaden

als de mens hier verdwijnt schieten
bloemen op, steken dieren over
graven bijen tussen losse zandkorrels
zich een nestplaats onder het verbindingspad

rode papaver wappert weer als een vlaggetje
grassen zwieren mee, gele bloemen buigen
onder het gewicht van een volbeladen bij
daar tussendoor sjirpt een krekel

het brabants zandpad splitst zich
wij volgen vanaf nu
ieder ons eigen pad
naar die verre einder

marisca