~Deze herfstbladeren staan eigenlijk wel symbool over hoe ik me kan voelen. Er zijn dagen dat ik me licht zelfs opgewekt voel, maar er zijn ook dagen dat ik het liefst wil wegduiken onder een grote warme deken. Maar daaraan toegeven mag even van mezelf en dan moet ik eronderuit, even naar buiten, even iets doen, iemand spreken. Daarna voelt het dan toch weer wat lichter. En een oliebol uit de kraam in het dorp helpt momenteel ook. Op die dagen, die gelukkig niet heel talrijk zijn maar wel steeds even oppoppen, zet ik niets op Fluweelbloem. Ik kreeg een keer de opmerking ‘maar jij bent altijd zo opgewekt’. Dan maak ik me er vaak met een grapje van af maar denk wel: hoe kun je zoiets zeggen, je moet toch weten dat dat niet kan? Maar op Fluweelbloem vind ik het leuk om vooral de mooie dingen te delen, het verdriet hou ik voor een besloten kring dicht om me heen. Toen ik een tijdje geleden ook in een wat somberder periode zat bedacht ik: ik laat wat muren in mijn huis vrolijk geel verven en nu dat ook inderdaad gedaan is ben ik er blij me. Het staat vrolijk, maakt me vrolijk. Bovendien een aantal werken van mezelf ook laten ophangen en het voelt gewoon als een volgende stap. Ton zou trots op me zijn geweest.
