Labyrint

Gisteren liep ik het labyrint dat voluit getrokken was op het harde zand van het strand in Noordwijkerhout. Onze schaduwen zagen er ook op uit.
Vlak voor ik erin zou stappen met het woord ‘loslaten’ vloog opeens het gemis van Ton me vol aan. En zoals zo vaak was Nel weer naast me als steun. 
Lopend in het labyrint bedacht ik hoe veilig het is in de voetstappen van voorgangers te stappen en de zijlijnen voelden als muren die me stutten. 
Rustig geworden kwam ik in de kern aan en laafde me aan de zee, de zon, de zachte wind en de ruimte om me heen. Zo bijzonder daar weer samen te staan, te lopen, me verbonden te voelen met de andere vrouwen.
Onderweg trok niets mijn oog dat opgepakt wilde worden, dus nam ik alleen mijn gevoelens en indrukken mee. Blij dat ik weer samen hier kon lopen, blij met de gesprekken op de heen- en terugweg. Weer een gemoedsvolle ochtend.

Na het schrijven van onze indrukken maakten we een elfje en dit was de mijne:

veilig
samen zijn
in het labyrint
mijn eigen pad lopen
veilig

een stukgetrokken web

Ik lees in het prachtige boek “En steeds is alles er” van Marjoleine de Vos:
…”De dode is niet alleen maar een te omschrijven persoon, maar ook al het gezamenlijke beleefde: een web zo fijn om de wereld gespannen dat het nauwelijks waarneembaar is, tot het kapotgetrokken wordt. 
En toch wen je. Wennen is niet hetzelfde als geen verdriet hebben, al heb je meestal geen verdriet meer…”

Vooral die laatste zinnen pakten me. Ik wen aan het alleenzijn en ben momenteel meer gelukkig dan verdrietig. Maar dat stukgetrokken web heeft altijd nog draadjes die aan me vastzitten.
Vrijdag kregen we bij ‘de schildermeisjes’ een schilderij van Kandinsky om mee te werken. En direct trokken draadjes me terug naar de heerlijke vakanties in Frankrijk met Ton in onze caravan. En die herinnering maakte me eerst blij en daarna weemoedig omdat ik direct besefte: dat gebeurt nooit meer. Het gezamenlijke beleven is voor altijd afgesloten. 
Maar als dan, zoals nu, de zon de kamer binnenschijnt is het of die pijn verzacht wordt door het goede van nu. Dat is het kompas waarop ik vaar om de goede koers vast te houden.

heerlijke ochtend

Vanochtend moest ik eruit. Heerlijk fris weer, wat mist, een beetje zon, dus fototoestel mee en naar Groenendaal. Eerst ging ik even bij Ton langs om te kijken of de bolletjes niet door de herten waren opgegeten maar narcissen en hyacinten lusten ze gelukkig niet dus Ton heeft een vrolijk voortuintje. Iemand zei: ‘eigenlijk is het een daktuintje’.

Daarna naar het bos ernaast gegaan want nu was er nog rijp op de planten en wat mist. Heerlijk om zo met je fototoestel te lopen en rond te kijken, dan ben ik helemaal zen. Ik heb echt lopen genieten van de mist tussen de bomen en dan de zon erachter. Voor wie vanochtend dat heeft gemist, geniet maar mee.

Ook zag ik wat een verschil het maakt of de zon op een blad schijnt of dat het blad in de schaduw is. Ik heb oud beukenblad met zonlicht op de foto gezet en bedacht dat ik daar ooit een haiku van had gemaakt:

gouden bladeren
zonder zon gewoon geelbruin
wondere lichtstraal