ogenblikstemming

In een puzzel kwam het woord ‘wandelhoofd’ voor. Ik dacht: dat had ik gisteren toen ik in het bos liep. Ik lette goed op wat ik om me heen zag want ik moest een stukje over ‘bodem’ schrijven. Dan ben ik alleen in mijn hoofd daarmee bezig terwijl ik wandel. Maar ook als ik geen ‘opdracht’ heb en wandel, dan ben ik bijna alleen bezig met wat ik zie, hoor, wat me opvalt, wat ik wil fotograferen. Dan heb ik een wandelhoofd terwijl ik eigenlijk slenter. Maar ik had geen idee wat er in die in te vullen ruimte in de puzzel moest komen. Nadat ik andere vakjes had ingevuld bleek het gezochte woord ‘pier’ te zijn.
Maar had er ‘pier gestaan’ dan had ik direct aan een worm gedacht. Maar dat waren te weinig letters voor de letterruimte van het ontbrekende woord. Uit mezelf was ik nooit op wandelhoofd gekomen. Maar als het niet lukt, dan is er nog altijd het helpende puzzelwoordenboek. Niet dat enorme dikke exemplaar dat mijn moeder gebruikte, maar gewoon een app op mijn telefoon of i-pad.

Nog steeds niet erg creatief en met dat snertweer buiten zoek ik wat anders om binnen te doen. In een kast staan rijen ordners met administratie die teruggaan tot 2005. Daar kan de helft van weg maar dan gaan ze eerst door mijn handen en langs mijn ogen. Zo zag ik in die van 2005 een overzicht van de creditcard van onze vakantie in Frankrijk. Ik zag ook dat onze laatste camping in Bannes was. Dat was meestal onze eerste en/of laatste. Toen nog klein, nu niet meer. Al die plaatsen waar we gekampeerd hadden, uit eten waren geweest of boodschappen hadden gedaan. Ik zag het weer voor me en ben zo blij met die fijne herinneringen. Kijk maar mee met onze rondreis. Ik werk weer op mijn i-pad want computer is even vastgelopen en kan hier niet verkleinen.

Het was gisteren dubbel om afscheid te nemen van 2024, we deden het met een lach en een traan. Zo belangrijk om dan mensen om je heen te hebben die om je geven en weten wat je doormaakt omdat zij hetzelfde doormaken. Gelukkig was ik weer zover opgeknapt dat ik de deur uit kon.
Vandaag weer thuis en niet even een frisse neus gehaald zoals ik van plan was maar weer eens zitten boekselen. Het blijft bijzonder als je een stuk tekst pakt en je ogen erover laat dwalen en er dan steeds wat woorden uitpikt die dan ook nog met elkaar verbonden kunnen worden. Dat is makkelijker als het een tekst is waar je wat mee hebt maar een vreemde tekst geeft misschien weer heel andere woorden en inzichten. Ik pakte een pagina uit het blad van Natuurmonumenten, omlijnde woorden die me aanspraken op dat moment (ander moment had ik mogelijk andere gekozen) en verbond ze met elkaar en zo ontstond er een mooie gedachte/wens voor 2025.

Het leest bijna als een laddergedicht:
onze beurt
samen
individu
sluit je aan
als mens ben je een licht
hoop
een betere wereld
optimisme
zinvol
vrijwilligers
levenswerk
delen met onze kinderen

Je kunt de enkele woorden ook aanvullen maar ik vond dat het voor zichzelf sprak en zo kan ieder er een eigen aanvulling aan geven.