ogenblikstemming

Afgelopen zaterdag kwamen wij, de kweekschoolmeisjes, weer bijeen op de laatste zaterdag van jamuari. Op die datum, een jaar geleden waren zij op de begrafenis van Ton, maar nu bij mij thuis voor een warm samenzijn. We doen het al vanaf 1998 en hopelijk gaan we nog jaren met elkaar door. Omdat ik mijn eigen foto van de kweekschool niet kan vinden plaats ik er twee van internet. In de villa hadden we les en in enkele grote caravans in het park ernaast. Het was een fijne tijd. Ik maakte er vanochtend een woordgedicht over.

Kweekschoolmeisjes

K kweekschool de la Salle
W we hadden het er fijn
E een mooie villa
E en caravans in het park
K katholieke kweekschool
S samen trokken we op
C chemie die bleef bestaan
H Hertenduin de naam van het landgoed
O opleiding tot juf
O of meester
L lesgeven was het doel
M maar het werd meer
E en wij meisjes werden vriendinnen
I in die tijd en zijn het nog steeds
S samen komen we ieder
J jaar op de laatste zaterdag van januari
E en dan nemen we ons leven van afgelopen jaar door
S samenzijn helpt dan door moeilijke momenten heen

Kweekschoolmeisjes

Het is heerlijk als je veel boeken hebt om in te bladeren of te lezen en veel foto’s in je computer om een illustratie erbij te zoeken. Jaren geleden maakte ik wat collages en bewerkte die en ik vind dat deze mijn gevoel van nu goed weergeeft. Vreugde en verdriet wisselen elkaar af. En in het piepkleine boekje’ Kop op’ las ik een citaat van Kahlil Gibran:

Vreugde is ontmaskerd verdriet, en
je lach komt uit dezelfde bron, die
vaak vol was van je tranen.

Gahlil Gibran

Zo ik ben er weer. Wat bijgekomen van de emoties van de laatste week. Ben nog niet creatief en dan pak ik maar wat anderen hebben geschreven en waardoor ik geraakt word. Zoals bij onderstaand gedicht. En ik heb als maar weer foto’s van Ton zitten bekijken en gelukkig had ik kerst 2023 een stukje film gemaakt en daardoor kon ik Ton weer horen praten. Dat was heel fijn. Ik zag ook onderstaande foto uit 2019 toen we een riviercruise maakten in Nederland. Herinneringen om te koesteren.

Hier is de plek waarheen nog levenden je droegen.
Je laatste park. In groen verscholen zerken,
Paden naar mede-doden en hun bloemen.
We weten dat het allemaal maar symbool
van iets ondraaglijks is, haast niet te verwerken

einde van een bestaan dat eerder dan het onze 
voorbij moest zijn. Maar we zijn hier. We leggen
ons bij je neer. Gezeefd licht. Ogentroost.

Willem van Toorn

En dan, niet opeens maar toch nog onverwacht snel komt 17 januari dichterbij, de sterfdag van Ton een jaar geleden. Ik merk het in mij dat de laatste weken anders zijn dan daarvoor. Ik doe nog wat leuke dingen, ben dan ook blij, maar verder wil ik thuis zijn, in mijn hol. Ondanks dat ik de leegte en de stilte zoveel groter en dieper voel wil ik zijn waar we samen waren. Ik herbeleef die laatste weken. Bewonder weer de moed van Ton, zie hem zitten, liggen.

Lichtpuntjes zijn de lieve reacties van familie en vriendinnen. Dat houdt me op de been. Vandaag wil het lijf niet en dus doe ik niet veel. Het huis wordt nu schoongemaakt voor me door onze lieve hulp. Ik ga er alleen even uit om lege flessen en oud papier weg te brengen en een frisse neus te halen. Daarna mijn huis weer om me heen plooien als een warme deken. Dan prijs is me gelukkig dat ik een veilige plek heb om me terug te trekken en kan ik terugkijken op de vele goede jaren die Ton en ik samen hadden. Voel ik me gezegend.

Af en toe pak ik een creatieve opdracht die me op dat moment aantrekt, zoals: teken hoe het in jouw hoofd eruit ziet met al je gedachtes. Nu lukte dat tekenen niet, het werd niet wat ik wilde. Maar toen ik mijn waterreflectiefoto’s van een wandeling in Leyduin bekeek dacht ik: kijk, zo ziet het er soms bij mij uit en soms ook zo.

In een puzzel kwam het woord ‘wandelhoofd’ voor. Ik dacht: dat had ik gisteren toen ik in het bos liep. Ik lette goed op wat ik om me heen zag want ik moest een stukje over ‘bodem’ schrijven. Dan ben ik alleen in mijn hoofd daarmee bezig terwijl ik wandel. Maar ook als ik geen ‘opdracht’ heb en wandel, dan ben ik bijna alleen bezig met wat ik zie, hoor, wat me opvalt, wat ik wil fotograferen. Dan heb ik een wandelhoofd terwijl ik eigenlijk slenter. Maar ik had geen idee wat er in die in te vullen ruimte in de puzzel moest komen. Nadat ik andere vakjes had ingevuld bleek het gezochte woord ‘pier’ te zijn.
Maar had er ‘pier gestaan’ dan had ik direct aan een worm gedacht. Maar dat waren te weinig letters voor de letterruimte van het ontbrekende woord. Uit mezelf was ik nooit op wandelhoofd gekomen. Maar als het niet lukt, dan is er nog altijd het helpende puzzelwoordenboek. Niet dat enorme dikke exemplaar dat mijn moeder gebruikte, maar gewoon een app op mijn telefoon of i-pad.

Nog steeds niet erg creatief en met dat snertweer buiten zoek ik wat anders om binnen te doen. In een kast staan rijen ordners met administratie die teruggaan tot 2005. Daar kan de helft van weg maar dan gaan ze eerst door mijn handen en langs mijn ogen. Zo zag ik in die van 2005 een overzicht van de creditcard van onze vakantie in Frankrijk. Ik zag ook dat onze laatste camping in Bannes was. Dat was meestal onze eerste en/of laatste. Toen nog klein, nu niet meer. Al die plaatsen waar we gekampeerd hadden, uit eten waren geweest of boodschappen hadden gedaan. Ik zag het weer voor me en ben zo blij met die fijne herinneringen. Kijk maar mee met onze rondreis. Ik werk weer op mijn i-pad want computer is even vastgelopen en kan hier niet verkleinen.

Het was gisteren dubbel om afscheid te nemen van 2024, we deden het met een lach en een traan. Zo belangrijk om dan mensen om je heen te hebben die om je geven en weten wat je doormaakt omdat zij hetzelfde doormaken. Gelukkig was ik weer zover opgeknapt dat ik de deur uit kon.
Vandaag weer thuis en niet even een frisse neus gehaald zoals ik van plan was maar weer eens zitten boekselen. Het blijft bijzonder als je een stuk tekst pakt en je ogen erover laat dwalen en er dan steeds wat woorden uitpikt die dan ook nog met elkaar verbonden kunnen worden. Dat is makkelijker als het een tekst is waar je wat mee hebt maar een vreemde tekst geeft misschien weer heel andere woorden en inzichten. Ik pakte een pagina uit het blad van Natuurmonumenten, omlijnde woorden die me aanspraken op dat moment (ander moment had ik mogelijk andere gekozen) en verbond ze met elkaar en zo ontstond er een mooie gedachte/wens voor 2025.

Het leest bijna als een laddergedicht:
onze beurt
samen
individu
sluit je aan
als mens ben je een licht
hoop
een betere wereld
optimisme
zinvol
vrijwilligers
levenswerk
delen met onze kinderen

Je kunt de enkele woorden ook aanvullen maar ik vond dat het voor zichzelf sprak en zo kan ieder er een eigen aanvulling aan geven.