ogenblikstemming

Nog steeds weinig energie maar wat rondkijken in mijn foto’s is dan leuk. Almaar puzzelen gaat ook vervelen. Zo zag ik deze bewerking die ik onlangs maakte en die mijn decembergevoel goed weergeeft. Ik doe het op de ipad en kan hem niet verkleinen.

Wat doe je als je snipverkouden bent? Dan blijf je binnen en je puzzelt, slaapt, puzzelt en kijkt de laatste afleveringen van The Diplomat. Vanochtend kwam de krant weer met lekker veel puzzels. In een moest ik een ander woord voor walvisolie zoeken: traan. 

Direct zag ik ons drietjes weer in de keuken staan na het eten en om de beurt kregen we een lepel levertraan en omdat we het zo vies vonden een dropje na. Ik heb altijd gedacht dat de levertraan van walvissen kwam maar toen ik het zojuist even uitzocht, handig dat internet, las ik dat het van de lever van kabeljauwachtige vissen komt. Omdat levertraan zo rijk is aan vitamine D werd het aan de kinderen gegeven om rachites te voorkomen. Ik las ook dat in de oorlog de kinderen op de lagere school in het speelkwartier een lepel levertraan kregen. Benieuwd of elke keer dan de lepel werd schoongemaakt. Weet ik bij ons thuis trouwens ook niet. Levertraan is nog altijd te koop maar wordt nu in capsules geslikt, niks geen vieze smaak meer. Ook minder herinnering.

’…Als de wonden er klaar voor zijn helen ze vanzelf.’

Uit: ‘ Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt.’ Heamin Sunim.

Afgelopen weken las ik elke avond in bed een stuk uit dit boek en plakte een strookje bij teksten die mij raakten. Zoals bovenstaande zin. Lange tijd dacht ik dat mijn wonden van verlies al dicht aan het groeien waren. Maar dat leek alleen maar zo.

Er lag een dun vliesje over dat op onverwachte momenten scheurde en dan lag de wond weer open. Vandaag voelde ik het verlies weer heftiger dan andere dagen. Het zal met de komende feestdagen te maken hebben maar vooral met de naderende sterfdag van Ton, al weer bijna een jaar geleden.
Maar het voelt niet als een jaar, het voelt korter, dichterbij. En zelfs als de wond op zijn eigen tijd heelt, blijft er een litteken van verlies. Ook dat wordt in de tijd minder zichtbaar, minder voelbaar. Eigenlijk net als je navel. Dat is het litteken van verbond met je moeder. Het doet geen pijn maar is het teken van verbond in de moederbuik. Zo zal mijn wond ook genezen. De negen maanden zijn voorbij maar dit litteken heeft wat meer tijd nodig. Maar helen zal het, op zijn eigen tjd.

Gisteren in het Schrijfcafé stonden drie waxinelichtjes te branden en één was nog niet aangestoken.Ik schreef toen: 

Eén lichtje wacht nog op licht.

Aan ieder van ons om het aan te steken voor onszelf of voor een ander. Licht, we kunnen niet zonder. Ook het symbolische licht aan het einde van de tunnel geeft mensen hoop, uitzicht op een betere, lichtere tijd.
In jezelf een lichtje ontsteken als het donker in je voelt kan niet iedereen. Fijn is het dan als iemand je daarbij helpt. Licht betekent ook warmte, gezelligheid, veiligheid.
Belangrijk als mens om ook voor een ander een lichtpunt te zijn. Dat hoeft geen grote paaskaars te zijn maar zo’n klein waxinelichtje kan al genoeg zijn.
‘Er zij licht’ staat er geloof ik in het scheppingsverhaal. Laten wij dat zijn.

De laatste tijd gaat het, als ik er maar uit ben met anderen. Het thuiszijn valt me zwaarder. Logisch want ik herbeleef de laatste weken van Ton hier in huis weer . Vanmiddag pakte ik het prachtige boek van Marjoleine de Vos ‘En steeds is alles er’. Over missen en herinneren. Ik herlas de onderstreepte stukken en bleef wat langer hangen in onderstaand stuk:

…’Wat je hebt is de herinnering en dat is fijn. Wat weg is, is de levende realiteit. Die kan pijnlijk ontbreken. In plaats van de herinnerde klank zou je de echte stem willen horen, de stem die iets tegen je zegt wat je nu juist nièt kunt verzinnen of opduiken uit de zee van het verleden. De zintuigen willen niet vervangen worden door een naklank, een onscherpe afbeelding in het voorstellingsvermogen, ze willen gevoed worden. Met iets nieuws.
Misschien is missen dàt dan, dat de zintuigen niets meer te doen krijgen. Zo zit je daar in je stoel nietsziend te kijken, zo rijk als maar kan met al je vroegere schatten, zo arm aan iets levends.’…

Ik denk dat ik vanwege die laatste zin zo contact zocht met anderen omdat ik het thuis zo miste.

Deze week had ik twee heerlijke creadagen in Zeeland en leerde ik twee nieuwe technieken. Op woensdag leerde ik hoe je thuis met glas allerlei verschillende sieraden kunt maken. In een vuurbestendige bak ging het samengestelde glas in de magnetron en versmolt met elkaar. Verslavend, we gingen tot in de avond door.
De volgende dag gingen we op speciaal papier met speciale inkten spelen. Ook verslavend maar helaas moest ik na de lunch naar de trein. En thuis was het nagenieten.

Afgelopen week was ik in Schoorl met dochter, schoonzoon en teckel Bas. Het weer zat niet mee maar de rest wel. En bijna elke dag konden we wel even naar buiten het duin in of, zoals zondagmorgen, naar het strand. Er werd gewerkt, gelezen, geschreven, spelletjes gedaan, kortom, ontspannen was het.
Nu thuis de foto’s in de computer geladen en ik laat wat zien van het duin en het strand. Kun je meegenieten.

Gisteren koos ik weer zo’n prachtige zin van schrijver Jan Kleefstra uit het boek ‘Boswerk’ : ‘Nu en dan druipt het bladeren’. Ik schreef daarna :

Wat een prachtzin is dit. Het druipt bladeren. Gisterochtend droop de regen van de bladeren die nog in het duin hingen. De meeste bruin en verdord maar enkele nog mooi geel met vlekjes erin. Regen kan vervelend zijn als je buiten wilt gaan fotograferen, maar na de regen is het genieten.

Het druppen van bladeren is praktisch achter de rug maar ik heb ervan genoten. De wind die ze het laatste zetje gaf en soms zie je het zelfs in windstille momenten gebeuren en dat heeft voor mij iets magisch. In een bos zijn zonder dat er geluid is en dat er dan vlak voor je een blad heel rustig omlaag dwarrelt. Het gebeurt een enkele keer dat je zoiets meemaakt en het is betoverend.

Wat heb je toch weinig nodig om een geluksmoment te beleven. Ik ervaar dat in de natuur maar ook als ik, zoals van de week, weer een wonderwezen maak dat weer anders is dan de anderen. Of dat ik een stuk tekst schrijf waarbij ik later denk: zo, heb ik dat geschreven?
Ze zeggen het al zo lang: geluk zit in de kleine dingen. Dat merk ik gelukkig steeds weer.

Vandaag in het duin bij Schoorl gewandeld toen het even droog was. En in het water is er altijd wat te zien. Als je fotografeert is het lekker geen plan te hebben want dan heb je alle tijd voor wat je tegenkomt.

Bij het abc over waar ik dankbaar voor ben kwam bij de letter k direct boven: mijn kinderen.
Twee dochters die ons leven zo hebben verrijkt en dat nog altijd doen. Dankbaar ben ik ook dat zij het samen zò goed kunnen vinden dat ze tijdens hun studie zes jaar samen in een flat hebben gewoond en later bijna naast elkaar zijn gaan wonen. Dankbaar ook dat de schoonzoons daar ook prima mee konden leven en het ook gezellig vonden.
Dankbaar ben ik voor de zorg die ze voor elkaar hebben en voor mij en Ton, vooral in de laatste jaren.
Om mij heen ervaar ik dat het helaas ook anders kan lopen in een gezin.
En vrijdag, nadat we in het nieuwe huis van onze oudste waren geweest en weer naar huis gingen, zag ik ze samen lopen praten en lachen en dan ben ik intens dankbaar die verbondenheid te zien en te voelen.
Ze blijven bij elkaar in de buurt wonen, samen sporten, samen naar theater, samen eten en kaarten en zelfs hun vriendinnen delen ze en van dat alles mag ik meegenieten op afstand of van nabij en het maakt geen verschil voor de warme gloed die ik in mijn hart voel als ik ze zie of aan ze denk.
Dank lieve dochters dat jullie ons leven zo verrijkt hebben.

ik zocht in mijn tekeningen en vond deze erbij horen.