even niet

De verwarring die ik deze week een paar keer voelde was een voorbode. De beschermbel die ik steeds om me heen voelde waardoor ik ‘gewoon ’ doorging is geknapt. Het rauwe rouwen is begonnen en ik trek me even terug.

rare dag

Dinsdag was een rare dag. Het begon al toen ik naar mijn auto liep die buiten geparkeerd stond al een paar dagen en ik de auto niet kon vinden. Waar had ik hem geparkeerd? Overal gekeken en steeds nerveuzer: wat moet ik doen als hij gestolen is? En toen ik na heel veel heen en weer lopen en rondkijken weer vanaf het begin opnieuw begon zag ik hem. Wat een opluchting! Gelukkig was het heerlijk weer en ik ging naar het strand samen met F. Ik wilde daar ook de camera van Pieter uitproberen en had mijn pasjeshouder en autopapieren in de fototas opgeborgen.
Het was heerlijk aan het strand en ik bleef steeds stilstaan om een foto te maken, bukte om vindsels in het zand vast te leggen. Ik was weer helemaal ontspannen.
Toen ik later weer thuis was en mijn tas leegmaakte zag ik opeens en leeg vakje: daar had mijn pasjeshouder moeten zitten. Paniek, paniek. Vakjes aan de buitenkant bekeken maar niets. Dus bankpassen blokkeren, id-kaart blokkeren. Maar welke passen zaten er nu nog meer in en hoe blokkeer ik die en vraag ik nieuwe aan? Alles moest per computer en het lukte gelukkig niet want toen ik ’s avonds opnieuw de tas bekeek zag ik een nog niet ontdekt vakje en jawel, daar zat mijn kaarthouder in. Helaas konden de geblokkeerde kaarten niet gedeblokkeerd worden dus kan ik een week niet pinnen en moet ik een nieuwe id-kaart aanvragen. Maar ik kan met de trein en naar het museum de komende week en mijn buurvrouw was zo lief geld voor mij te pinnen. Dus een dag met grote contrasten. Gelukkig hebben we de foto’s nog zeggen we dan.

andere wonderwezens

Vandaag regende het net als ik een ommetje wilde maken en als het droog was sliep ik of had ik geen zin. En vandaag weer eens mijn doosjes vol knipsels tevoorschijn gehaald en omdat ik pas wat andere koppen had uitgeknipt pakte ik die eens en zo ontstonden er hele andere wezens. Die waren al leuk maar toen ik ze op de computer nog wat bewerkte vond ik ze nog leuker.

bladwezen

Wonderlijk dat er steeds weer nieuwe wonderwezens ontstaan, gewoon omdat iemand, hier Nel, blaadjes zoekt, droogt, voor ons neerlegt op tafel tijdens het schrijfcafé en zegt: maak daar maar een wonderwezen van.
Die bladeren hadden nooit kunnen vermoeden dat ze na hun herfstdans zo op papier zouden eindigen. Na het opplakken moesten we ons wezen laten vertellen hoe het is daar zo opgeplakt te liggen. Ik schreef dit:

Ik sta hier wat onwennig. Zo ben je een eend temidden van andere eenden en vervolgens word je een fabeldier, een wonderwezen. Ik had daar nog nooit van gehoord maar sinds vanochtend weet ik het. Ik ben dus een wezen geworden dat eigenlijk niet bestaat. Maar ja, je ziet me hier dus ik besta wel. Geen poten met zwemvliezen meer maar een sierlijk uitwaaierend blad. Geen vleugels maar vruchtjes van een boom. En om het nog gekker te maken houd ik ook nog eens een blad in mijn snavel en heb ik een soort tasje aan mijn vruchtvleugel.
Ik sta hier dus onwennig, dat snap je. Niks geen duik meer onderwater want ik moet nu droog blijven. Fabeldier, van mij hoeft het niet.

herfstblad

In het schrijfcafé kregen we ook het gedicht ‘Dwarshanger’ van Daniel Billiet dat gaat over de bladeren die in de herfst zich met de wind mee laten blazen maar dat er ook af en toe een blad is dat zich aan de boom vast blijft klampen. Daar schreef ik het volgende over:

Ja, ik kan me het gevoel van die bladeren wel voorstellen. Vanaf de lente aan diezelfde boom moeten hangen, af en toe wat ronddraaien met de wind waardoor je iets meer kunt zien van de omgeving. Maar verder hang je daar maar te hangen. De zon die op je schijnt, de regen die op je klettert, diertjes die je zachte binnenkant opeten, vogels die op je poepen, alles moet je maar doorstaan want je kunt geen kant op.
Maar dan, in de herfst gaat het anders worden. Langzaam neem je afstand van je tak. Een kurklaagje gaat je afscheiden van de boom. Je voelt je verkleuren. Het saaie groen trekt zich terug en het rood, geel en oranje dat in je verborgen zat komt tevoorschijn. Je wiebelt en wiegt steeds meer mee met de wind en je voelt de vrijheid naderen. En dan kom je los, dwarrel je rond in de lucht tot je zachtjes landt op de grond. Daar wacht je met al het andere gevallen blad tot je uiteen valt en wordt opgenomen in de aarde en je voedsel wordt voor de boom die jou het leven gaf.

herfstblaadjes

Vandaag tijdens het schrijfcafé ging het, hoe kan het anders, over de herfst en vooral over de bladeren. Op tafel lagen heerlijk teveel bladeren om te tellen, maar we mochten er wel een uitkiezen en ik koos het onderstaande blad en schreef daarover.

De kleuren, de vormen, de hoeveelheid, de herfst ligt hier voor me uitgespreid. Ik zou ze allemaal wel een voor een willen bekijken en bevoelen. Klinkt een beetje raar:bevoelen. Maar betasten vind ik geen fijn woord en bij dit voelen van de blaadjes hoort een fijn woord, al klinkt het raar.
Eerst zag ik iets roods tussen het groen en toen ik het blad onder de anderen vandaan haalde zag ik een blad dat ik nog nooit zo gezien had, zo mooi. Er leek een blad in dat blad te zitten. Mosgroen omringt het rode binnenblad. De vorm eindigt in een puntje, net of het verlegen het hoofdje opzij doet voor al die complimentjes. 
Dit is een bewaarblad waar ik geregeld naar zal kijken. Misschien ga ik het natekenen maar mooier dan het origineel kan het niet worden.
Het zijn de kleuren aan de voorkant die het bijzonder maken. De achterkant is zachtgroen waar toch heel licht wat rood doorheen komt.
Dit blad is een sieraad, geschonken door de natuur voor ieder die het wil zien.

Herfstzon

Afgelopen zaterdag was een moeilijke dag voor me want voor het eerst in 54 jaar werd ik op mijn verjaardag niet naast Ton wakker die dan voor me zong en een cadeautje gaf. Maar na een wandeling door het bos met vriendin J. waren de tranen gedroogd en was de lach weer terug. Op mijn tafel thuis de mooie kaarten die ik ontvangen had en ook de telefonische felicitaties deden me ook goed. In de avond kwamen de kinderen en dat was zoals altijd heel fijn.
Gisteren dachten we aan mijn lief broer Frank die 75 zou zijn geworden. Ik ging bij hem langs met een bloemetje. Al kan hij er niet echt van genieten, ik hoop dat er toch iets doorkomt. Daarom bracht ik Ton op mijn verjaardag ook een bloemetje.
Vanochtend met dat mooie herfstweer en een lege agenda ging ik er opuit met het fototoestel van Pieter. Proberen de herfst vast te leggen maar ik legde ook vast wat ook in de andere jaargetijden te zien is: de spiegeling in het water. Het blijft boeiend om dat te pakken en op de computer wat te bewerken.
Vanmiddag ga ik er ook weer lekker uit, maar nu eerst een uurtje rusten.

vertraagde tijd

Weer een zin uit’Boswerk’, tekst van Jan Kleefstra:

‘In de verte wacht de vertraagde tijd waarop al eeuwenlang wordt neergekeken’.

Op iets neerkijken brengt negatieve energie. Ik vind het ook hautain. Maar hoe kijk je neer op zoiets abstracts als ‘de tijd’?
Waarschijnlijk is de vertraagde tijd de tijd die men neemt om na te denken, dingen eens goed te bekijken, te ontspannen, te vertragen en te zijn in het moment.
Al eeuwenlang moet alles sneller, efficiënter, is er geen tijd voor reflextie want men moet door.
We weten wel dat we ook de vertraagde tijd nodig hebben en gaan op meditatie, yoga, maar voor een uurtje in de week en dan weer hollen van het een naar het ander.
Er wordt soms neergekeken op mensen die het echt anders willen en doen maar ik denk dat er dan ook jaloezie meespeelt. Zij durven te minimaliseren en te genieten van de vertraagde tijd, jij wil wel maar durft niet.
Mijn agenda is ook redelijk gevuld, soms teveel, maar ik probeer het te beperken tot één activiteit per dag. De rest besteed ik aan rusten, lezen, knipselen, of gewoon rommelen in huis en dat voelt als één volle vertraagde tijd. Vol in de betekenis van waardevol gevuld.
Maar ik moet ervoor waken om niet teveel te willen. Er is zoveel leuk. Maar een wijs gezegde luidt: teveel leuk is niet leuk. 

bietjes

Voordat je bietjes gaat eten kun je er ook wat mee spelen in de keuken. Ik kwam wat oudere foto’s tegen waarop ik dat had gedaan. Ik hield de lege verpakking voor het raam en er ontstond een ander uitzicht. Ik legde een bietje op een krant en het rood verspreidde zich op verschillende manieren en die legde ik natuurlijk vast. Op de computer haalde ik van een foto de achtergrond weg, die werd dus wit en die foto legde ik weer over een andere en zo ontstond er weer een nieuw beeld. Wat heerlijk dat ik nog steeds geniet van spelen.

kinderboekenweek

Ik heb dan wel geen kleinkinderen maar wel kinderen en een ervan, onze Anne, is kinderboekenschrijfster en zij ging dit weekend voorlezen in twee boekhandels en daar ging ik genietend zitten kijken en luisteren.
Zaterdag hier in het dorp bij onze geweldige boekhandel Blokker waar eigenaar Arno Koek maar stoeltjes aan bleef slepen, zoveel kinderen (en ouders en grootouders) kwamen er om te luisteren naar Anne die voorlas uit ‘Ik wil een leeuw’ en ‘De fantastische vijf’. Kinderen en ouders genoten en ik ook natuurlijk.

Zondagochtend ging ik naar de Kennermerboekhandel in Haarlem waar Anne ging voorlezen uit ‘F.C.Ufo’ in een klein theatertje in de winkel. Weer volle bak en zij wist de kinderen enthousiast te maken om zelf verhalen te gaan verzinnen en schrijven. En wederom zat ik daar te genieten als een trotse moeder. En binnenkort komt deel twee uit van ‘F.C.Ufo’, voor kinderen van ongeveer zes tot tien. En volgens jaar komt er weer een nieuw prentenboek. Een bezige bij is die dochter van ons dus.

Verder kijken »