ogenblikstemming

Ik ben weer thuis na een heerlijke week met vriendin Carla in het inmiddels bekende Groote Keeten. We boften met het weer en met elkaar. We deden dingen samen en we gingen geregeld onze eigen gang. Ik ging dan alleen langs zee lopen met mijn fototoestel. Zonnig weer en weinig wind is lekker maar saai aan zee, dus toen het later in de week ging stormen genoten wij beiden van de onstuimige zee en de prachtige wolkenluchten.

Binnenskamers maakte ik weer wonderwezens en dit keer gebruikte ik ook een gevonden veertje van het strand en een gevonden blad toen we bij het Zwanenwater wandelden. Nel bracht me op het idee en ik ben een trouwe volger van haar dus ging ik het ook uitproberen. Maar ik speelde ook met mijn fototoestel. Kijk maar mee. De zeefoto’s komen een andere keer.

Ik had op fikse wind gehoopt en dreigende wolken en die waren er vanochtend dus op naar het strand. Het was nog stil toen ik er kwam en ik werd overweldigd door de schoonheid van de zee samen met de wolken. Al die grijs- en blauwtinten die constant veranderden. Maar ik keek niet alleen naar de zee en de lucht natuurlijk, ook de aanspoelsels hadden mijn aandacht. Heel veel oorkwallen van piepklein tot soepbord grootte. Maar mijn aandacht werd vooral getrokken door de blauwe haarkwal, vooral als hij in het schuim lag met de zon erop. Soms keerde ik er een om om de onderkant te bekijken. En natuurlijk maakte ik constant foto’s. Er lag ook een dode roofvogel die ook op de foto ging. op de terugweg zag ik dat iemand het geen prettig gezicht vond want er lag een bergje zand over zijn kop.

Geniet maar even mee van de blauwe haarkwal en het kleurrijke schuim er omheen.

deze stukjes tekst koos ik om bij te schrijven. Het bracht me op het volgende:

Waarom het niet eens proberen? Je goed voelen in tijden van minder en down kan je helpen maar hoe doe je dat? Hoe duw je die berg somber weg op zoek naar stukjes lichter? Misschien door al je zintuigen te gebruiken. Proef bewust dat sappige stukje fruit, ruik aan de bloemen, aan fruit, aan onverwachte dingen. Streel eens je andere hand, aai over je wang, luister bewust naar de vogels om je heen, naar de wind, het vallen van de golven. Mogelijk ontstaat er erosie in de berg en kiert er weer licht, hoop, vertrouwen doorheen. Het gaat niet vanzelf, je moet er moeite voor doen maar zonder inspanning geen beloning. Gun jezelf die beloning, proef ‘t, laat je verleiden en geniet weer, al is het met mate.

avondzee

als de avond valt

en de ondergaande zon

oranje kleurt

vangt nevel de zon op

de lucht gloeit nog na

en de zee doet mee

ik maakte een woordgedicht bij het woord ‘strandwandeling’. Helaas grote ruimtes tussen de zinnen maar dat moet dan maar even.

strandwandeling

storm

tegenwind

regenbuien

alles is goed

nu ik hier loop

daar kan weinig tegenop

wandelen langs zee

aanspoelsels zoeken

naar fotomomenten uitkijken

dat maakt het zo heerlijk

en iedere keer weer anders

laat mij maar hier alleen lopen

intens genietend van alles

nog vier dagen

voor de boeg

Groote Keeten een topplek

strandwandeling

De nacht was zo stil dat ik er wakker van werd. Nu uitkijkend over de duinen voel ik de weidsheid van het landschap. De zon schijnt, de dag ligt voor me open. Gisteravond een prachtige fel oranje zon boven zee die eerst traag leek te zakken en het laatste stukje opeens snel in de nevel verdween.

Zo maar even naar het strand lopen, langs de zee. De golven horen vallen, de kleuren van de zon weerspiegeld zien in het lage water, vogelsporen in het zand. Dit is voor mij het grote genieten.

Vanochtend in het schrijfcafé kwamen de wonderwezens ook ter tafel. Ieder maakte er een of meer en daarna gingen we erover schrijven. Ik was niet echt weg van mijn nieuwe creatie maar het nodigde wel uit tot schrijven.

Ik was het slachtoffer van de jacht en mijn hoofd hing jaren aan de muur. Daar ving ik stof, niets dan stof. Tot ik op de foto werd gezet en die werd later uitgeknipt. 
Nu zit ik vastgeplakt op een vel papier en kan ik weer geen kant uit. 
Ze heeft me wel opgeleukt met een bel, wat ballen en een bloem. Mijn lijf komt uit zee, ooit, en is ook als een beeldafdruk hier terecht gekomen. 
En dan mijn pootgestel, wie bedenkt zoiets. Niet mijn ranke mooie beentjes maar een griezelpoot die bijna van het papier af wil lopen.
En onderaan een slangetje, net als in het paradijs. Zo is in het bestiarium een nieuw soort paradijs aan het ontstaan, samengesteld uit onderdelen die er zelf niets over te zeggen hebben of ze hier zo wel willen zijn.

Er zijn van die dagen die je liever overslaat, maar dat gaat niet dus probeer je er maar het beste van te maken. Gelukkig is het heerlijk weer dus moest ik van mezelf twee keer een rondje lopen. Verder vandaag niet veel gedaan maar vanavond kreeg ik weer een beetje de geest en ben ik in mijn bakjes gaan snuffelen en heb ik weer een paar nieuwe wonderwezens gemaakt. Morgen hopelijk weer wat meer energie.

Ik haal weer een stukje tekst uit het prachtige boek ‘Boswerk’ met tekst van Jan Kleefstra:

…’Een groep pimpelmezen komt naar het meer luisteren. Zonder wind praat ze niet…’

Ik zie het voor me. Een groep kwetterende pimpelmezen, omhoog en omlaag vliegend door en langs de bomen en elkaar ontwijkend en weer opzoekend. Ze zijn opeens aan het einde van het bos gekomen en daar is dan, onverwacht, de ruimte, de leegte, de stilte.
En ze vallen ook stil, nestelen zich naast en boven elkaar op de verst reikende tak en zwijgen, kijken en dan komt het luisteren.
Ze luisteren naar het meer dat zwijgt nu de wind is verdwenen. Golfjes zo klein en zo weinig beweeglijk dat ze ook stilte zijn. Zo zwijgt het meer. Zonder wind, is ze stil.
Het meer is in rust na de afgelopen herfststormen. Toen ratelde het, klapte en klopte het, schreeuwde en brulde het.
Maar nu niet. Als de wind zwijgt, zwijgt het meer mee. Komt het tot een rust die zo bijzonder is dat zelfs de altijd kwetterende pimpelmezen zwijgen.
In gedachten zit ik daar ook en voel de rust bij me binnenkomen en door mijn lijf verspreiden. Mijn gedachten waren als de pimpelmezen en hebben nu ook rust gevonden. Zo kan een stukje tekst je een reis laten maken in jezelf.

Ik heb altijd gedacht dat planten en bomen weerloos waren tegen aanvallen van buitenaf maar door allerlei wetenschapelijk onderzoek blijkt dat zij meer kunnen dan alleen maar daar staan, bloeien, zaad maken en verdorren. Zij geven elkaar informatie door onder de grond maar reageren bijvoorbeeld ook op het geluid dat rupsen maken die aan hen knagen. Wetenschappers hebben met een lasermicrofoon het geluid opgenomen van knagende rupsen op kruisbloemen van het geslacht Arabidopsis. Die vibraties werden vervolgens afgespeeld op kruisbloemen die nog niet waren aangeknaagd door de rupsen. Als reactie daarop maakten de planten veel mosterolie aan in hun bladeren. Mosterolie is giftig voor rupsen en beschermt de plant tegen vraat. De kruisbloemen reageerden alleen op de vibraties van de etende rupsen. Dus al kunnen planten niet wegrennen voor een zich voletende vijand, ze kunnen zich wel verdedigen. Dit las ik in NU.nl/ Dennis Rijnvis.

Hoe meer je leert over wat er gebeurt binnenin de natuur, hoe meer bewondering je krijgt voor al die planten en dieren en hoe zij zich staande weten te houden.