ogenblikstemming

Afgelopen week was ik met jongste dochter en schoonzoon in Koekangen, Drenthe.
We verbleven in een heerlijke boshut, temidden van een tuin waarin het zo heerlijk stil was dat ik het heb opgeslagen voor later. We gingen naar Meppel, wat een leuk centrum, wandelden op de hei, door bos, gingen natuurlijk heerlijk lunchen en verder lagen of zaten we te lezen, te puzzelen, wonderwezens te maken. Kortom, ik had een heerlijke week. We waren de dag na de storm ook in een bos en daar waren heel veel bomen omgewaaid en soms konden we gewoon niet verder en moesten we omkeren. Wat minder fijn was dat op de eerste dag er een vogeltje dood in de tuin lag en ook op de laatste dag was er een vogel die uren stil voor zich uit bleef staan kijken en de volgende dag dood in het gras lag. Ik heb er een foto van gemaakt zodat er toch nog wat van hem achterblijft.

Uit een overvol zakje uitgeknipte woorden/zinnen kies ik er drie: lenig van geest, speeltuin, vreemd gedrag. Dat bracht mij tot de volgende overpeinzing:

Stram van lijf en leden maar nog lenig van geest, zo voelt mijn herfsttijd. In gedachten kan ik veel, doe ik veel en verveel ik me niet. Mijn creatieve geest is een speeltuin. Ik kan er van alles mee en wat voor een ander misschien lijkt op een vreemd gedrag, voor mij is het gewoon. Ik laat wonderlijke wezens op papier ontstaan, rijg woorden aaneen die nog niet zo samen geweest zijn, meng kleuren en vormen tot een speels geheel of totale mislukking die ook goed is.
In de speeltuin van mijn geest is geen goed of fout maar plezier in het ontdekken en maken. Lenig van geest zijn is genieten van bijna niets. Wat opgeplakte woorden, uitgeknipte vormen, ogen die dingen zien die bijna verborgen waren.
Speeltijd is niet aan jeugd gebonden maar kan tijdloos zijn en niets is vreemd of raar, het is gewoon anders. En dat maakt dat je in je eigen herfst of zelfs winter, de vruchten kunt plukken van de zaadjes die je ooit hebt geplant.

’…een mees windt de tijd op, de sparren woelen wat grond op om elkaar steviger vast te grijpen…’

Deze zin uit Boswerk inspireerde mij tot het volgende:

Hoe zou die mees dat doen? Even eerder dan anders aan het ochtendgezang beginnen zodat het net is of het later is? Kun je, behalve bij een klok, de tijd opwinden? Kun je je eigen tijd beïnvloeden? Je levenstijd stopzetten kan, maar of je hem ook sneller of langzamer kunt laten lopen? Voor je gevoel misschien wel. Net zoals een paar minuten voor een rood stoplicht wachten gevoelsmatig langer duurt en iets heel fijns korter.
En onder de mees de voeten van de sparren in de bosgrond. Soms komen ze omhoog, drukken de grond weg, zoeken naar verbinding met andere wortels van naaststaande sparren. Samen sta je sterk denken ze. Maar soms kan het tegen je werken als de storm zo zwaar is dat de zwakste het niet meer houdt en in zijn val de buren meesleurt. Maar als ze echt goed in de grond verankerd zijn kunnen de sterkste bomen de zwakste overeind houden. Ze hebben elkaar dan in de houtgreep.

Gisteren zag ik in Drente heel veel bomen die omgevallen waren door de storm. Veelal een enkele boom, soms jong, soms al oud, soms enkele bomen samen. Dit zag ik nadat ik bovenstaand stuk al had geschreven.

Vandaag is de crematie van mijn lieve, eigenwijze buurvrouw. Ik zocht naar een passend gedicht en kwam terecht bij Herman de Coninck.

Nevel is ’t niet meer voorbijgaan
van iets moois dat al volbracht is.
Nevel is gelukkig haast niet meer bestaan,
niet meer moeten
en nog even mogen.
Je was lang gebleven.
Nevel is even
daarna.
Ik zie haast nog je ogen.
Nevel is nog bijna.

de geelborst zingt luidbeks
vlinders rusten in het lied
van heimwee naar zee
naar een leven van
voor het land

hij rust op zijn voorvogel
die nog grauw was
van voor de kleuring
van voor de mens

Vanochtend maakte ik bij Nel een fabeldier met woorden in plaatst van met geknipte vormen.

de allesie

iets te zijn wat niet bestaat
en toch ben ik er
sta stevig op mijn stronken
ruik de mest in mijn haar
voel met mijn angels
aan de bloesem van de boom
schuif mijn lijf uit
tot aan de kroon
krimp weer in
sluip in een muizenhol
mijn mollenhanden weten de weg
met mijn ogen, groot als appels
zie ik wat er niet is

ik trek mij terug het licht in
mijn vacht vangt de zonnewarmte
sla mijn vlindervleugels uit
en stijg op, roepend mijn naam
allesie, ik ben allesie
kan kruipen en vliegen
kan uitschuiven en krimpen
schreeuwen en zwijgen
ik kan alles want
ik ben een allesie
iets wat niet bestond
maar nu bestaat
hier op dit papier
voor nu en altijd

Ik schreef al eerder dat ik nog volop aan het knippen en plakken ben en zo ontstond deze vogel die zo naar de herfst verlangt. Op het origineel is de hele achtergrond wit maar met wat fotoaanpassingen ontstond er een zonnegloed zodat het een zomervogel werd. Er liggen al weer heel wat uitgescheurde pagina’s te wachten om verder verknipt te worden en zolang ik er zelf niet verknipt van word ga ik lekker door. Op het balkon is het nu nog heerlijk koel dus daar ga ik nu naar toe.

Het zijn niet alleen fijne dagen omdat het nu echt zomert, al is het voor sommigen wat te zomers, maar ook vanwege de ontmoetingen en uitstapjes. Afgelopen zondag reed ik naar mijn nicht Joke en onderweg hoorde ik dat Sifan Hassan de marathon had gewonnen in Parijs. Met Joke uitgebreid bijgepraat en daarna trakteerde zij op een heerlijke vismaaltijd.

Op de terugweg hoorde ik dat Harrie Lavreysen zijn derde gouden plak won met wielrennen. Leuke afsluiting van de sportdag. Thuisgekomen natuurlijk eerst een tijd bijkomen en verder lekker op het balkon zitten lezen. In de avond weer zitten knippen en plakken en wat tv gekeken.

Vanochtend met de trein naar Amsterdam waar ik met nichtje F. had afgesproken om samen naar de voormalige Hermitage, nu H’Art geheten, wie bedenkt zoiets?, te gaan naar een van mijn favoriete schilders Kandinsky die er een overzichtstentoonstelling had. Het viel me tegen want voor de schilderijen waar ik voor kwam hingen er maar een paar en vooral heel veel vroeg werk was er wat mij niet echt boeide. Maar het was er koel en toch wel genoeg te genieten. Daarna gingen we gezellig in de schaduw lunchen en lag ik weer om half drie in mijn bed bij te komen.

Vandaag zou de 16e niertjesdag zijn geweest en ik was blij dat ik niet alleen thuis was vandaag maar lekker weg. In de avond kwamen de kinderen en hebben we met elkaar weer vis gegeten, koud dit keer. Weer was ik heel blij met het gezelschap om me heen. Het zijn de bouwstenen van het nieuwe fundament dat je toch zelf moet gaan leggen. Ik voel dat het een stevig fundament aan het worden is waar ik op voort kan bouwen. Met dank aan al die lieve mensen om mij heen.

De eerste collage die ik bij Nel maakte was onderstaand beeld. Deze week ben ik erbij gaan schrijven. Dan volgt mijn pen mijn gedachten en ben ik meestal verbaasd wat er na afloop op papier staat.

vrij wil ze zijn 
als een vogel
maar traditie 
dwingt haar tot dromen 
van een lijf vol veren

vleugels die uit mogen slaan

de fluistervogel fluit:
dromen komen soms uit
haal de zwaarte uit je hart
en je zult boven jezelf
uitstijgen
je vleugels uitslaan
vrij zijn

Terwijl ik gisteren de Olympische Spelen volgde op die radio was ik weer aan het knippen. Ik vond dat ik mezelf een beetje ging herhalen dus naar een andere kringloopwinkel voor andere boeken. En dat inspireerde me tot deze hertenman die zich eigenlijk meer vrouw voelde dan man.
Nadat ik er een tijdje naar had gekeken (foto 1) vond ik hem nog niet af. Dus versierde ik het gewei met ijsjes en knipte een stuk bloedsinaasappel af voor de kraag. (foto 2).
Daarna nog een lijst er omheen gezocht en wat bewerkt en daar kwam de laatste. Toen was hij echt af en ik ben er blij mee. Nu ben ik aan het proberen woorden bij de afbeeldingen te vinden. Dus computer afsluiten en met vulpen en schrijfboek op het balkon aan de gang.