ogenblikstemming

Wederom geschreven naar aanleiding van een citaat van Jan Kleefstra uit het boek ‘Boswerk’:
‘Niets wordt door de wind weggedragen, niets door haar verontrust…’

Daar is het stil, heel stil, geen blaadje ritselt, zelfs de wind is stil. Niets om mee te nemen, niets om rond te draaien, te ritselen. In zo’n stilte kun je je onderdompelen. Slechts het suizen in je oor hoor je. Ik heb wel eens in zo’n stilte gezeten. Lopen moet je dan niet doen want de miniemste loopgeluiden verstoren het evenwicht van de stilte.
Mooi dat de wind niet alleen als ze op volle kracht is anderen kan verontrusten maar dat ze zelf ook verontrust kan worden. Door wie? Door wat? Ik merk dat ik de wind vrouwelijk vind, het woordenboek is het niet met me eens.

Ik vind stilte in huis meestal ook heel fijn, heb niet vaak de radio aan. Soms in de keuken lekker countrymuziek, soms aan tafel klassieke muziek, maar meestal geen muziek. En dan zit ik heerlijk weer te knippen en te plakken en dan ontstaat er weer een schelpvogel.

Ik schreef onlangs dat ik zoveel lieve mensen om me heen heb. Dit weekend had ik een lege agenda en toen er gisteren werd gebeld door R. ,die ik al een tijd niet had gezien, of ik thuis was en of ik het leuk zou vinden als zij en haar man langs zouden komen en samen uit lunchen zouden gaan zei ik direct ‘ja’. Ruim 18 jaar geleden hebben we elkaar voor het eerst ontmoet aan het meer van Annecy en vanaf die tijd hebben we elkaar geregeld gezien al was dat de laatste jaren wat verwaterd. Maar nu voelde het weer als vanouds, zo gezellig en omdat Ton geregeld ter sprake kwam was hij er toch een beetje bij. Heerlijke dag.

Vandaag prachtig weer en niets in de agenda dus op de fiets door de duinen naar Bloemendaal aan zee. Altijd genieten zo door de duinen te fietsen. Opvallend was dat de bermen en dalen zo weelderig vol met bloemen waren, dankzij de vele regen van de laatste tijd. Gelukkig niet veel wielrenners want dat vind ik een beetje eng als ze opeens vlak naast me komen rijden. Een dame fietste me voorbij, keek achterom en zei: ‘wat ziet u er leuk uit in het rood, zelfs de helm past erbij.’ Ik bedankte haar hartelijk voor het compliment.

Op de boulevard nam ik een koffie met wat lekkers en ging aan een tafeltje in de schaduw zitten. Aan de tafel naast mij zaten twee 65+ wielrenners te praten. Hoewel, de dikke praatte, en hard, de andere luisterde. Af en toe mocht hij ook wat zeggen maar dan nam de dikke het al weer snel over. Ik weet nu dat hij niet van sportscholen houdt, elke dag een fles cola zonder suiker en caffeïne drinkt die hij bij de Jumbo koopt, dat hij in de bergen heeft gefietst in Frankrijk en Spanje en geen zin heeft vanmiddag op visite te gaan. 
Het was lekker toen ze weer op de fiets stapten en ik alleen wat geroezemoes om me heen hoorde. Nadat ik even naar de zee had staan kijken fietste ik weer door de duinen terug. Weer een fijne dag.

Uit: ‘Boswerk’, citaat Jan Kleefstra.

‘Soms houdt verdwijnen niet meer in dan het wachten op de regen in de schaduw van een voorzichtige bui’.

Het zijn soms raadselachtige zinnen die in dit boek staan. Geen sneloverheenleeszinnen maar kauwzinnen. Ik dacht direct aan iemand die wacht op een ander die verdwenen is. Als verdwijnen betekent niet meer terugkeren dan is het of de achterblijver altijd in de schaduw blijft van het verlies en dat het nooit meer helemaal droog en zonnig is. Op de beste dagen verblijf je in een voorzichtige bui die je zacht, bijna teder beroert. Op andere momenten kun je op de stortbui van emoties wachten tot die losbarst. En dan komen, met de regendruppels, de tranen uit je ogen, stroomt je hart over.
Maar als verdwijnen even is, dan wacht je geduldig tot de zon de schaduw opheft, de bui is overgedreven en degene terugkomt uit een tijdelijk verdwijnen.
Helaas is het verdwijnen dit jaar bij ons niet tijdelijk maar wij weten geregeld uit de schaduw te stappen en ons te koesteren in de warmte van de mensen om ons heen.

Augustinus:’Begrafenissen zijn eerder een troost voor de levenden dan dat ze de doden tot iets dienen’.

Dat is waar maar niet ieder zal het als een troost voelen op dat moment. Misschien later of mogelijk wel nooit. Wel kun je voor je gevoel nog iets doen voor de overledene: hem of haar eren in een waardig, warm afscheid. 
Je wilt zo graag nog iets doen voor degene die er nog als lichaam is maar waarvan de geest, de warmte, de emotie, de kunstzinnigheid, de humor verdwenen is. ik zoek het duidelijk in positieve eigenschappen want als de persoon die totaal niet had dan is het voor de achterblijvers misschien een ander soort troost: daar hoeven ze niet meer onder te lijden.
Maar na het overlijden van een geliefd persoon wil je van alles doen om het moment van het laatste afscheid nog even uit te stellen. Alsof je door verhalen uit zijn of haar leven de ander weer even tot leven wil wekken.

Maar daarna komt de koude werkelijkheid van het alleen naar huis moeten gaan.
Ik ben blij dat Ton begraven is hier vlakbij. Geregeld denk ik: ik ga even naar Ton. Ik verzorg de planten, zorg dat hij er mooi bijligt, praat in gedachten even tegen hem, maar hem daar voelen doe ik helaas niet. Toch vind ik het fijn daar even te zijn. Kan ik toch nog wat voor hem doen: zijn voortuintje verzorgen.

Even niet zo uitbundig bezig geweest met collages maken maar deze lag er al een tijdje maar klopte steeds nog niet. Tot is een element toevoegde waardoor de balans goed was.

Even een tijdje niets op Fluweelbloem gezet, was niet zo in de stemming. Afgelopen donderdag ging ik met de auto naar Brummen om een paar dagen bij M. te zijn. De dag voor ik vertrok kreeg ik de overlijdenskaart van vriendin March. Ik had al het gevoel dat het niet goed met haar was en dat bleek ook zo te zijn.

Na twee heerlijke dagen met M., lekker uit eten, lezen, eindeloos kletsen, tekenen in de tuin, en zelfs naar B&B vol liefde gekeken moest ik zaterdag naar Leusden voor het afscheid van March. Behalve haar man kende ik daar niemand en dat voelt dan erg alleen. Maar ik ben wel blij dat ik gegaan ben want zij was zo’n leuke vrouw en al zagen we elkaar niet zo vaak, als we samen met de mannen waren de laatste jaren, het was altijd gezellig. Bloem zei het al, en het staat ook op zijn graf: voorbij, voorbij, oh en voorgoed voorbij.

Bij het tekenen hadden we als onderwerp rozenblaadjes. Het zijn uiteindelijk meer uitjes geworden maar het was leuk om te doen en om net even op de computer wat te combineren.

Ik schreef het al vaker dat ik zo blij ben met al die lieve mensen om me heen. Een van hen is vriendin B. die net als ik van de natuur houdt, van fotograferen, schrijven en lekker lunchen. Dat alles kwam gisteren samen. Eerst gingen we met een groep schrijven in Thijsse’s Hof en na afloop met z’n tweetjes lunchen in de ons zo bekende Stinkende Emmer. Hoe rijk kun je zijn, laat het dan maar regenen, dat geeft gewoon een andere sfeer.
Na zo’n 20 minuten alleen door de hof gelopen te hebben gingen we weer schrijven. ik schreef:

Stil zittend bij de vijver met zicht op de witte waterlelies en de bedrijvige meerkoeten met hun witte snavelpunten kom ik tot rust en bedenk dat net als de waterlelies die uit het donker oplichten, ik ook lichtpunten heb in donkere dagen. Het mag dan soms niet meer zo warm voelen, regen ik soms gewoon nat, ik weet dat ik een warme plek heb waar het ook droog is.
Het ijle gras dat met ieder zuchtje wind meebeweegt laat me zien dat je niet altijd groot en sterk hoeft te zijn maar mee moet bewegen met wat langskomt en dat je toch weer rechtop komt te staan.
Dat heb ik dit jaar ervaren. Soms fier rechtopstaand, soms zacht meebewegend en af en toe het gevoel hebbend te gaan knakken. Maar toch ben ik sterker dan ik denk en weet ik me weer rechtop te krijgen. Dan geniet ik van wat er om me heen gebeurt.
Je hoeft niet een grote stevige eik te zijn om overeind te blijven.
In een ogenschijnlijk saai stuk groen staat één grote enkele campanula als een soort troostprijs. Ik word er blij van. Het zijn de onverwachte ontmoetingen die je weer opbeuren, als je er maar voor open staat.

Vandaag de eerste verjaardag van Ton zonder Ton. In gedachten is hij erbij maar het voelt zo anders. Emotionele dag dus maar ik word geholpen door lieve berichten en ga met vriendin naar Ton om hem toch verjaarsbloemen te brengen. Vanavond eten bij andere vriendin. Ik word dus omringt door liefde en die heb ik nu nodig want ik mis hem zo erg.

De regen gisteren deerde me niet. Even eruit voor wat boodsdchappen maar verder heerlijk aan tafel zitten knippen en plakken en dit keer was ik heel blij met het resultaat. Werd er gewoon vrolijk van. Nu schijnt de zon dus zo even naar buiten maar eerst even de collage van gisteren laten zien en het woordgedicht dat ik erbij maakte.

reigerhoed
r rare reiger
e eendje erbij
i in één afbeelding samen
g gewoon van papier
e en verbonden door het
r rood van hoed, fles en broek
h hoe zou dit in het echt eruit zien?
O overdreven denk ik
e en hier precies goed
d dat is de kracht van een collage
reigerhoed

Gisteren haalde F. me op om samen naar Naturalis te gaan en daar te fotograferen waar we vorige keer niet aan toe gekomen waren. Het was stil op de parkeerplaats maar we waren vroeg. Toen we naar binnen gingen was het daar ook stil. Wat bleek? Eens per jaar zijn ze gesloten voor onderhoud en dat was precies vandaag. Geen nood, dan gaan we naar de Lakenhal want daar was een tentoonstelling die ik graag wilde zien. Natuurlijk daar wel eerst aan de koffie met wat lekkers. De tentoonstelling waar ik voor kwam viel me tegen en wat ik op de folder had gezien zag ik niet. Dat klopte want dat was een afbeelding van een filmopname. Maar toch hebben we genoten al was het anders dan gedacht.

Thuisgekomen eerst een paar uur bijkomen en daarna toch weer verder met mijn verslaving gegaan. Ik heb al aardig wat verzameld. Bij sommige ben ik na afloop heel blij, bij andere wat teleurgesteld. Was niet precies wat ik had gehoopt, net even verkeerd opgeplakt etc. Zo was ik blij met de eerste afbeelding en de twee wat minder. Buiten regent het, dus niet erg dat ik een bijkomdag heb. Genoeg afleiding op mijn tafel.