ogenblikstemming

Ik trek me even terug want gisteren is mijn lieve schoonzoon Pieter overleden. Er is nu teveel verdriet.

Wat een genot om wakker te worden in de stilte die verdiept wordt door vogelgezang en kikkergekwaak. Zo lang geleden dat ik dit ervoer op een kleine camping in Frankrijk met Ton.

Dit soort stilte roept een heimwee op naar tijden die waren en niet meer komen. Maar nu ga ik nieuwe tijden maken en nieuwe herinneringen opbouwen. Zoals nu in Friesland met Carla.

Buiten zitten schrijven, overal om me heen verschillende vogelgeluiden, zoemende insecten en een eentonig kikkergekwaak dat soms even van toon verandert. Wat een cadeau is dit.

Gisteren maakten we ook een aantal ‘laddergedichten’. Op een ladder zet je op iedere tree één of twee voeten en als je de tree als regel ziet en de voet als woord, dan krijg je een lang dun gedicht, als een ladder. Om de beurt trokken we een woord, zoals ’tovertuin’ en ‘hoftuin’. En zo ziet het er dan uit:

hoftuin

besloten
stilte
sluit in
schuivelende
voeten
donkere
pijen
murmelende
stemmen
muren
horen
en
zwijgen

Vanochtend in het schrijfcafé was het thema: de tuin.
We kregen als start: nu wij hier zitten en ik schreef

Nu wij hier zitten, vijf mooie blommen, gaan wij ons onderdompelen in de tuin. De tuin die al eeuwenlang rust brengt, kleur, leven. Ons leven is als een tuin.
Het zaadje geplant, een voorzichtige groei, tot volle wasdom komen en dan langzaam, nadat we ons zaad hebben verspreid, mogen we rustig ouder worden en een nieuwe schoonheid krijgen. Tot we weer in de aarde worden opgenomen. Wat een mooie levenscirkel.

Omdat ik zo dom was mijn wasmachine aan te zetten kan ik nu nog niet gaan fietsen want er zal maar wat mis gaan en dan hebben de buren beneden narigheid en dat wil je niet. Dus even verder met mijn foto’s die ik donderdag maakte in museum STRAAT in Amsterdam. En daarna maar even de ramen lappen, althans een paar, een mens moet niet overdrijven. Naast mij zingen The Dubliners de ik een paar jaar geleden in het echt heb gezien en gehoord, heerlijk.

Oude kunst vind ik knap, maar het verrast me niet meer omdat het te bekend is maar die moderne kunst, al vind ik ook een heleboel ervan niets voor mij, die kan mij zo verrassen, dat voel je van binnen. Zo zit ik op mijn computer na te genieten van al die prachtige schilderijen die ik donderdag zag, meer dan menshoog zoals je zult zien op de onderstaande foto’s. Geniet maar mee, maar een advies: ga het in het echt zien, en neem dan wel de goede pont. en kijk ook buiten. Nergens zag ik nog de aankondiging dat je er op de muur mag schilderen, hier wel. De derde foto is trouwens een klein detail van het werk op foto 2. Foto 4 laat ook weer zien hoe groot sommige werken zijn. Klik op de foto’s om ze vergroot te zien.

Gisteren een heerlijke dag gehad met mijn nichtje F. in het STRAATmuseum in Amsterdam Noord. Museum voor graffiti en street-art. Geweldig, ik ben er nog vol van. Wat een kunstenaars binnen en buiten. We begonnen natuurlijk met koffie en bijpraten in de zon. Daarna lang door het museum gedwaald (gelukkig had ik een heel goede dag) en veel foto’s gemaakt. Zo leuk dat er ook veel ouders met jonge kinderen rondliepen. Daarna de buitenkunst bekeken en geluncht en verder bijgepraat. Toen stapte F. op de fiets en reed naar huis en stapte ik op de verkeerde pont. Ik had nog gevraagd aan een dame of dit de pont naar het station was en zei ze ‘ja’. Maar onderweg dacht ik: dit heb ik op de heenweg niet gezien. Toen we aan de overkant aankwamen zag ik dat hier het station niet was, dus terug met dezelfde pont. Helaas voer net de pont die ik moest hebben weg toen ik weer terug kwam, maar het duurde niet lang of de volgende kwam. Toen zag ik pas het grote bord met de pijl: Centraal station. De trein kwam gelukkig al snel en om half vijf ging ik heerlijk op bed liggen nagenieten.

Op de vierde foto zie je wat ik op de derde foto fotografeerde. Onze A. zei toen ze het zag: ’typisch mama, iedereen fotografeert de kunstwerken en zij het roestige ijzer’. Klopt helemaal. Buiten zag ik twee bekende Nederlanders: Hannie Schaft en Eberhard van der Laan. Vooral die laatste vond ik prachtig, ook dat het langzaam gaat verweren.

Gelukkig kon ik weer wat tekenen deze week en het werden vogels. Omdat ik geen echte tekenaar ben werden het fantasievogels. Ik zocht ook even in mijn gedichten naar iets passends en het werd een haiku.

spillenpootjes klem

kopje scheef observerend

de koolmezenstaar

Het is zover! Het laatste boek van Annemarie ligt vanaf vandaag in de boekwinkel of is via de boekwinkel te bestellen. En heb je het gekocht van je kleinkinderen en hebben ze ervan genoten, zeg dan maar dat er nog een tweede deel komt. Dat heeft Annemarie net bij de uitgever ingeleverd.

Wederom toont een trotse moeder de foto’s.

Vorige maand bij het schrijfcafé maakten we met een gebruikt theezakje twee afdrukken op een kaart. Toen die droog waren tekenden we er twee gezichten in en daarna bedachten we een gesprek tussen de twee figuren. Bij mij kwam het volgende op:

‘Hé, blijf van me af, weg met die hand.’
‘Rustig wijfie, ik bedoel er niks mee. Ik zag alleen een vies beestje op je trui en dacht: die haal ik er even voor je af’.
‘Ja ja, deze smoes heb ik vaker gehoord, maar ik heb jouw hand niet nodig, ik red mezelf wel’.
‘Nou, mag je tegenwoordig niet eens meer een vrouwtje helpen? Het wordt er voor ons mannen niet leuker op.’
‘Nou, het was voor ons vrouwen allang niet leuk meer, maar dat is nu voorbij. Dus wen er maar aan.’
‘Ik denk dat ik maar naar mijn vrienden ga. Bij hen mag ik wel een arm om de schouders slaan zonder dat ik kwaad wordt aangekeken.’

Woensdag na het labyrint trok een van de deelneemsters deze spreuk:
Elke hand werkt genezend als hij maar met liefde uitgestoken wordt.

Naar aanleiding daarvan schreef ik:

Zo belangrijk af en toe een troostende, bemoedigende hand op je schouder.
De liefde van de ander komt zo bij je binnen.
Je voelt direct het verschil tussen een liefdevolle hand en een dwingende hand.
De eerste maakt je beter, de tweede maakt je kleiner.
Zo belangrijk zelf die liefdevolle hand te zijn waar die nodig is want liefde geven is liefde ontvangen.

handen
troostend, helend
op een schouder
liefde wordt doorgegeven en
ontvangen