ogenblikstemming

We hebben een mooie steen gevonden voor Ton ( en ook voor mezelf maar nu nog niet). Het doet me denken aan een versteende boom. Wij, dochters en ik, vinden hem prachtig. Net zoals ik dit gedicht van Bonhoeffer prachtig vind, maar dan anders. Het een gemaakt door de natuur, het ander door een mens, ieder met hun eigen schoonheid.

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is dichtdoen
en verpakken
in goede gedachten der herinnering

Is verwijlen
bij een brok leven
en stilstaan op de pieken
van pijn en vreugde

Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
niet te vergeten….

Is moeizaam
de draden losmaken
en uit het sprinrag
der belevenissen loskomen
en achterlaten
en niet kunnen vergeten

D.Bonhoeffer

Ik luister al jaren, vooral in de adventstijd, naar de Matthäus Passion maar had het werk nog nooit in het echt gehoord. Uren zitten in een koude kerk op een stoel die mijn rug geen goed deed weerhielden mij ervan. Maar nu werd ik door dochter en schoonzoon uitgenodigd voor een uitvoering in het concertgebouw in Haarlem en daar zei ik volmondig’ ja’ op. En we hebben genoten en die drie uur duurde voor mijn gevoel veel korter. Na afloop besloten we er een traditie van te maken. Werd ik ook nog uitgenodigd mee te eten, dus een heerlijke zondag.
Vandaag allerlei klusjes in huis gedaan en dat was wat teveel voor mijn rug dus nu op de bank met een boek en een kop koffie. Straks wel kijken naar ‘kopen zonder kijken’ maar verder geen tv maar mijn hele dikke boek uitlezen. Wat een geluk toch dat ik van lezen houd en dat ik er de tijd voor heb. Morgen gaan we een steen uitzoeken voor het graf. Ik weet precies wat Ton (en ik ook) wilde maar of er zo een is, dat is afwachten want het zijn allemaal unieke stukken rots. We zullen het zien. Nu de computer afsluiten en op naar de bank.

‘Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is’.
K.Schippers

Naar aanleiding van deze uitspraak kwam het volgende in me op:

Wat troostend is dit. Goed kijken is iets wat je kinderen kunt leren. En eenmaal geleerd gaat het hun hele leven mee. Het verrijkt ook mijn leven want je staat veel meer stil bij de dingen om je heen.
Kleuren hebben verschillende functies. Groen kan betekenen dat je nog niet rijp bent, maar ook dat je veilig over kunt steken.
Rood betekent dat je rijp bent maar ook dat je moet stoppen.
Allerlei culturen hebben kleuren gebruikt in hun rituelen. Geel hoort bij ons bij pasen maar ook bij de bollenvelden in de lente. Wit staat voor reinheid maar ook voor vrieskou.
Blauw hoort bij de zee in een tekening want de zee die ik zie heeft grijsgroene tinten.
Kleuren kunnen ook gemend worden zodat er weer nieuwe kleuren ontstaan en daar mag ik dan mijn eigen betekenis aan geven.

Ik zoek weer even in mijn tekeningen en kies deze bij de tekst.

Vanochtend in het schrijfcafé kregen we de zin:’ vandaag is voor mij de eerste dag van mijn leven’ en ik schreef:

Voor mij is vandaag de eerste dag van mijn leven. Als je zo met deze gedachte elke dag wakker zou worden, wat zou je leven dan sprankelender kunnen worden. Elke ochtend een nieuwe geboorte, een nieuwe lente en vooruit, een nieuw geluid.
Je dag begint lichter, optimistischer en hopelijk werkt dat door tot je weer gaat slapen. Op de eerste dag is er nog geen donker verleden, zijn er nog geen gemaakte fouten of mislukkingen.
Het is hoopvol en alles staat nog open om te ontvangen. Wel jammer dat wat je die dag hebt gedaan en bereikt na de nacht weer verdwenen is want als iets voor het eerst is, zit er geen verleden aan.

Ik zoek er even een tekening bij.

Vandaag is het 101 jaar geleden dat mijn moeder werd geboren en gisteren kwam ik opeens een foto van haar tegen in haar keuken waar ze de hele dag zat de laatste jaren van haar leven.

Maar er was meer vandaag. Vanochtend op de fiets naar Zandvoort om koffie te drinken bij een vriendin van onze oudste en van wie de moeder weer een vriendin van mij was geworden. Dat was een fijne ochtend. Maar het bleef fijn want daarna ging ik met mijn schoonzus lunchen en gingen we samen naar een concert met tangomuziek in de oude kerk in Heemstede. Voorwaar een bijzondere zondag dus.
Nu weer thuis, pantoffels aan en zo ‘de grote verhuizing’ kijken met een glaasje wijn en een bakje chips. Mooie afsluiting van de week dus.

Afgelopen zondag in Thijsse’s Hof probeerde ik contact te krijgen met Thijsse, maar hij was zo geboeid aan het kijken naar de vijver in zijn hof dat hij geen oog had voor mij. Ik wel voor hem.

Ik kies vandaag het woord ‘verwonderen’.
Het is iets dat je van de wieg tot het graf kunt doen: je verwonderen om wat je ziet, voelt, hoort, proeft of ruikt. Zo mooi om dat bij kleine kinderen te zien. De vreugde op hun gezicht, de verbazing, gewoon bij het eerst echt zien van een handje, voetje, vlinder, het proeven van een eerste ijsje. Het is belangrijk dat het verwondering gestimuleerd blijft worden door de kinderen te leren bewust te zijn van hun omgeving, ze kunst en natuur aan te bieden. Kinderen die dat niet of minder krijgen missen veel, ook in hun latere leven. Want je kunt je tot op hoge leeftijd blijven verwonderen. Zo blijft je geest en gemoed open voor nieuwe dingen die je misschien als een klein wonder zult ervaren. Het zit niet voor niets verstopt in het woord verwonderen. Ook als je niet veel meer kunt kun je je blijven verwonderen over bloemen die uit een bol komen, bomen die weer in blad komen of later weer verkleuren, muziek die onverwacht bij je binnenkomt. Dat alles maakt je leven rijker, plezieriger.
Ik ben blij dat ik dat vermogen nog heb, het brengt lichtpuntjes die je op gezette tijden nodig hebt.

Vanochtend had ik opeens zin om naar Thijsse’s Hof te gaan om te kijken of er al veel voorjaarsbloeiers waren. Wel mijn winterjas nog aan. Op mijn gemak door de hof gelopen, veel stil gestaan om iets te fotograferen, of om naar de vogels te luisteren die al steeds luidruchtiger beginnen te worden. Er waren verschillende plekken vol bosanemonen en dat vind ik zo’n mooi teer bloempje. Zo anders dan de rode gekweekte.

Thuisgekomen zocht ik even wat informatie over de naam van het plantje.
De naam komt van het Griekse woord anemos, wat wind betekent. Het is niet alleen dat de blaadjes van de bloem al bewegen bij het minste zuchtje wind en dat het pluizige zaad door de wind wordt verspreid maar het heeft ook te maken met een verliefde god, namelijk Zephyros, de god van de wind. Aan het hof van zijn vrouw Flora was een nimf, Anemona genaamd. Zephyros werd verliefd op haar en zijn jaloerse vrouw Flora veranderde de nimf in een bloem. Ze mocht wel haar naam houden. Dit weten we omdat Plinius de Oudere dat heeft opgeschreven uit de Griekse oudheid.

Maar ook zonder de informatie kun je gewoon genieten als je ze in het bos ontdekt. Of van een weerspiegeling in het water of de eerste knoppen aan de struiken die zich gaan ontplooien.

Is dit een droom van mij geweest? Nee, het zijn twee momenten aan zee die ik met elkaar vermengd heb. Zo maak je een eigen droom. Klik erop om hem vergroot te zien.

Vandaag liep ik het labyrint op een druk belopen stuk strand en zag mijn pad duidelijk voor me maar voelde me geregeld wankelen. Ik dacht dat ik in het echte leven vastberaden voorwaarts ging maar nu kwam er opeens een breuk in en daarna de tranen. Eindelijk kon ik huilen, snikken. Ik ging het labyrint uit en aan zee staan. Ik voelde liefdevolle handen op mijn schouders.
En ik weet dat ik op mijn pad verder zal gaan, met of zonder tranen, wankelend of vastberaden stappend.
Ik voelde de nabijheid van Ton en dat was volgens mij de oorzaak van de breuk. Opeens voelde ik het gemis zo duidelijk. Op de heenweg in het labyrint kwam vlak daarvoor ‘ los en toch verbonden’ in me op en zo is het en zo zal het blijven.
De doden zijn niet verdwenen, ze zijn alleen niet meer zichtbaar, maar gelukkig nog wel voelbaar zo af en toe. Al pratend met een van de medeloopsters kwam ik op de terugweg weer tot rust. Terug in het restaurant schreef ik erover maar besloot het niet hardop voor te lezen. Dat lag op dat moment nog te gevoelig.