ogenblikstemming

De teksten van Etty Hillesum nodigen altijd uit om er zelf ook over te schrijven. Via Christine de Vries kwam het volgende citaat:

Vanmorgen hingen er een paar sterren
als glanzende vruchten in de zwarte naakte takken
van de boom voor mijn venster.

Etty Hillesum, 20 december 1941

Het zal nog donker geweest zijn anders vallen de sterren niet op. De sterren doen me direct denken aan de gele sterren die de joden moesten dragen in de oorlog. Maar nu, bijna december, doen ze me ook denken aan de papieren kerststerren, met of zonder lichtje, voor de ramen van de huizen.
Zo niet de sterren die Etty beschrijft. Hoe zou ze ze hebben gezien als glanzende vruchten? Bij vruchten denk ik aan ronde vormen, bij sterren aan puntige vormen.

Zwarte naakte takken, dat klinkt mooi maar ook dreigend. Maar als het van de boom voor je huis is, dan is het vertrouwd. Maar de geschiedenis heeft geleerd dat we van dichtbij vertrouwden niet altijd te vertrouwen is.
De lindeboom voor ons huis is nu kaal en je kunt nu mooi zijn vorm zien. Eens opletten of ik daar ook sterren in kan zien hangen.

Goede observator is zij geweest en ze heeft vaak mooie woordcombinaties en het mooie van taal is dat gewone woorden samen iets buitengewoons worden. Daarom schrijf ik zo graag. Spelen met woorden die uit mijn hoofd naar mijn pen vloeien en daar kunnen bezinken.

Nu ik meer thuis ben en het weer me ook niet naar buiten lokt, zit ik in mijn oude foto’s te kijken en bedenk wat ik daarmee kan doen. Ik kwam een foto tegen die ik ooit in Rijswijk had gemaakt bij de papierbiennale. Van een groot werk maakte ik een foto van een klein stukje. Daar had ik nooit iets mee gedaan tot vorige week. Die foto heb ik op tekenpapier uitgeprint en ben daarin aan het zentangelen gegaan. Ook wat met kleurpotlood ingekleurd en nu hangt het zo op mijn kamer. Mijn leven zou een stuk saaier zijn zonder mijn computer en printer. Want de hele dag lezen gaat ook vervelen en  ik wil ook wel eens wat doen met hoofd en handen. En dat kan dus op deze simpele manier.

Vrijdag was een dag van tegenstellingen. In de ochtend, gelukkig deed de lift het, gingen we naar de begraafplaats om een plekje uit te zoeken voor Ton en later voor mij. Ton wist het al snel en ik was het ermee eens. De kinderen vonden dat ook de beste plek van de mogelijkheden die ons geboden werden. Het is toch minder beladen om dit te doen als het nog niet zover is. Gelukkig was het ook net droog al was het voor Ton wel koud, zo stil zittend in de rolstoel. Maar het duurde niet lang en thuisgekomen was daar zijn inmiddels zo geliefde warme chocomelk.
De tegenstelling van de dag was dat zijn nieuwe stoel al gebracht werd, iets waar hij naar uitgekeken had. En nu zit hij te genieten voor het raam en zodra er iets van zon binnenkomt, valt die precies op de stoel waar Ton zit. Hij slaapt er ook in, dus dat zit wel goed.

Vanochtend werden we verwend door Marlies, mijn kweekschoolvriendin, die voor ons een cake gebakken had. Altijd gezellig als we elkaar zien en spreken.
Ook waren er weer lieve kaartjes. Dat voelt allemaal zo warm. Er toch even uit geweest voor wat boodschappen en ondanks de regen was het lekker buiten te zijn.

We voelen ons omarmd door vele lieve mensen. Een oude vriend die Ton lang niet had gesproken belt of hij langs mag komen. Natuurlijk, fijn. Huidige vrienden, familie, we hebben niet te klagen over bezoek en dat is fijn. Tussendoor doe ik de boodschappen, zit wat te lezen of te puzzelen in de ochtend en te zentangelen in de avond. En in de ochtend genieten van een onverwacht mooie lucht.

Gisteren had Ton een heel goede dag en zijn we op pad gegaan met de auto en rollator. Eerst ergens warme chocomelk drinken en daarna aan de boulevard een broodje haring of paling gegeten. En straks gaan we naar een goede vriendin in Bergen aan Zee. Zolang we weg kunnen gaan we er af en toe opuit. De afgelopen tijd was Ton te moe maar nu gaat het beter dus even weg.

Voor de fotoclub ben ik niet op pad gegaan maar heb ik in mijn voorraad foto’s zitten struinen en ben die gaan bewerken. Ik ben nu een serie zwart/wit/grijs aan het maken en deze keer nam ik foto’s die ik van riet en grassen had gemaakt. Dat blijf ik boeiend vinden om te fotograferen. En toen ik ze net even opzocht dacht ik eraan dat ik dat beeld ooit had gebruikt in een gedicht. Kan ik nu mooi combineren.

riet

zoals riet
gebukt gaat
onder vlagen
buigt zij
onder striemende
woorden
kreunt onder
neerbuigend geweld

droogt uit
knakt

windstilte
komt
te laat

m’

Vanochtend kwam onze Anne bij Ton en ging ik naar het schrijfcafé van Nel in de Witte Kerk in Noordwijkerhout. Daar was het thema ‘november’ en daar schreven wij op verschillende manieren over. Ik pakte uit een gedicht het woord ‘winterslaap’ om over te schrijven.

Winterslaap, aan de ene kant lijkt me dat een heerlijk idee. Lekker warm in een holletje slapen en niet weten wat er in de wereld allemaal gebeurt. Mijn moeder zou dat gewild hebben, zij had een hekel aan de winter.
Maar eigenlijk wil ik de winter niet missen. Vooral niet als het zo’n dag is van zon en droge kou. Dan moet ik naar buiten en voel ik me heel gezond.
Helemaal mooi zou het dan zijn als er rijp aan de struiken groeit. Heerlijk met mijn fototoestel rondslenteren. Ja, dat moet langzaam anders mis ik iets onverwachts moois. Vorig jaar ontdekte ik op de achterlichten van auto’s rijp waar de zon net op scheen. Zulke mooie foto’s gemaakt. Dan ben ik helemaal gelukkig.

De lift is stuk en vanochtend ben ik al naar beneden geweest voor de krant en dat was genoeg voor vandaag. Ik wacht tot hij weer gemaakt is en hopelijk is dat vandaag. ‘Gelukkig’ is het snertweer dus is mis geen wandeling in de zon. Heb net het requiem van Mozart beluisterd naar aanleiding van een lezing afgelopen dinsdag. Het is dus goed toeven op mijn kamer en ik ben weer eens de stapels op mijn werktafel aan het doorspitten en kom een volgeschreven boekje met citaten tegen uit 1995. Een mooi citaat dat past goed bij dit moment is uit ‘Paula’ van Isabelle Allende:

De dagen verglijden als de geduldige zandkorrels van een zandloper, zo langzaam dat ze zoek raken op de kalender’.

Al bladerend door mijn gedichten kwam ik het volgende gedicht tegen dat ik lang geleden voor iemand anders schreef maar dat nu van toepassing is op onze huidige situatie.

en plots
zonder waarschuwing
ben je bijna op je eindbestemming
geen plannen meer te maken
voor later maar de tijd
meten in maanden
stil begint
het grote loslaten

m’

En dan is het al weer zaterdagmiddag en is het eindelijk droog. Ik kijk nu uit op prachtige wolkenluchten en zit te dubben of ik nog even naar buiten ga. Maar ik denk dat ik voor een boek kies. Schoonzoon R. is even met mijn computer bezig geweest maar nu heb ik hem weer terug en merk dat ik me erg onthand voel als ik alleen mijn i-pad en telefoon heb. Daar kan ik niet op wat ik hier wel op kan en aangezien ik veel thuis ben vind ik het heerlijk wat met foto’s te spelen of met woorden ( die ik dan wel eerst heb geschreven met mijn vulpen in een van mijn vele boekjes).
Ik ben bezig met een serie grassen te fotograferen en bewerken en wil een tijdje in zwartwit/grijs werken. Past wel bij mijn stemming. Niet dat die constant somber is hoor, we lachen nog steeds op zijn tijd. Maar even geen felle kleuren voor mij. Dit past meer bij nu.

Het was even stil op Fluweelbloem en dat had zijn reden: de gezondheid van Ton. Deze week hoorden wij dat hij non-hodgkin heeft  en niet behandeld kan worden. Dat kwam wel even aan en moest verwerkt worden. Theorie is nu realiteit geworden en dat voelt toch heel anders. Maar we gaan genieten van de fijne momenten de komende maanden en ik zal vast wel weer geregeld wat op Fluweelbloem zetten. Maar nu is het buiten en binnen even erg grijs maar ik weet zeker dat er ook weer zon komt.