ogenblikstemming

Iedere jonge bloem wordt, als ze tijd van leven heeft, een oude blom. Maar als ze geluk heeft blijft die jonge blom nog ergens aanwezig. Dat dacht ik toen ik dit had gemaakt.

Bij de schildermeisjes kreeg ik een half jaar geleden een aantal stukken behang en tot voor kort had ik daar niets mee gedaan. Maar nu ik mezelf moet vermaken thuis ga ik op zoek naar nieuwe uitdagingen. En verknipte ik tot nu toe oude foto’s, nu ben ik aan het behang begonnen en het leuke is dat de lijnen daarin mijn tekenen leiden. En als het klaar is zet ik het op de foto, mail het naar mezelf en ga er op de computer soms nog wat mee spelen. En dan kan het origineel zomaar veranderen, kijk maar.

Ik ben weer lekker bezig geweest met beeld en woord. Eerst een foto verknipt en opgeplakt, daarna er woorden bij gezocht en vervolgens er omheen zentangels gemaakt. Toen dat klaar was ging ik schrijven bij de woorden en dat is iedere keer weer een verrassing wat eruit komt. Denk niet dat het de realiteit is maar wat eruit komt zal zeker in mij gezeten hebben en dat moest er blijkbaar vandaag uit. Klik erop om het vergroot te zien.

Ik kwam net een gedicht tegen dat ik in 2018 maakte maar dat momenteel zo van toepassing is op mijn lieve vriendin.

verwarring

v verlies van grip op je leven
e en niet meer weten van gisteren
r razend worden om wat niet meer kan
w weten dat het niet meer beter wordt
a al heb je nog je goede momenten
r rommelige gedachten
r rommelige gevoelens
i intens verdriet om wat komt en ging
n naderende leegte
g groeiende onzekerheid

verwarring

Gisteren was een verwendag voor ons. Onze oudste kwam bij Ton en samen zijn ze gaan lunchen in het dorp. En ik was met de trein naar Schiedam naar het Gemeente museum Schiedam, een van mijn favoriete musea. Ik kwam voor de nieuwe tentoonstelling over licht en voor de beelden van Anne Wenzel. En wat heb ik lopen genieten, en natuurlijk veel foto’s gemaakt. Anne Wenzel had buiten en binnen werk, maar vooral de vrouwenbustes boven de trappen maakten op mij indruk. Erachter en rondom was vrij schilderwerk dat het beeld nog meer expressie gaf. Maar er was nog veel meer te genieten. Dus wat mij betreft een aanrader.

Terwijl het buiten geregeld stormt kan het zo maar gebeuren dat tijdens het bewerken van foto’s er ook een storm onder mijn handen ontstaat, ik was er niet naar op zoek maar het ontstond.

Ja, het is zover. Het nieuwe prentenboek van onze Annemarie en illustratrice Dorien Brouwers ligt in de winkel. Het boek stond al een paar weken bij ons in de boekenkast te pronk maar is nu voor iedereen die een peuter of kleuter heeft te koop in de boekwinkel. De illustraties zijn prachtig en de tekst herkenbaar en humoristisch. Hier spreekt wederom de trotse moeder.

Dit sprookje schreef ik in 2019. Om het te kunnen lezen moet je even op de afbeelding klikken. De afbeelding was er eerst, daarna kwamen de woorden.

Eigenlijk heb je niet veel nodig om gelukkig te zijn. Hoewel niet veel? Een huis, een veilige omgeving, geen geldtekort en niet dodelijk ziek, noem het maar niet ‘niet veel’. Het is gigantisch veel. Maar is het een voorwaarde om gelukkig te zijn? Niet voor iedereen. Voor mij is het wel een basisbehoefte en ik ben er dankbaar voor dat ik dit heb. Sommige mensen vinden dat ze daar recht op hebben, maar dat heeft niemand want zo zit het leven niet in elkaar. Je hebt geluk als je het hebt maar velen weten dat je het ook zo weer kwijt kunt raken.
Ik zit nu op het balkon in de schaduw te schrijven. De boodschappen zijn gedaan, een zakje wortelen ligt voor me en als ik wil is er voldoende schoon drinkwater. Ik kan ook zitten tekenen of lezen, wat een rijkdom is dat.
Dat onze gezondheid minder is, daar wen je aan. ‘Ouderdom komt met gebreken’ luidt een oud gezegde. En dat we geen reizen meer kunnen maken is jammer. Maar gelukkig hebben we dat wel gedaan toen het nog kon. En dan maar nagenieten, dat is tenslotte ook genieten. De foto’s zijn uit 2005 in Frankrijk gemaakt.

Vanochtend op het balkon zitten lezen en crea bezig geweest.

Ik had nog wat stukjes behangpapier en ben daarmee aan de gang gegaan. Toen ze uitgeknipt en opgeplakt waren ben ik erbij gaan zentangelen. Daarna zocht ik in mijn voorraad woorden en zinnen iets passend en dat werd direct: het geheim. Zoveel boeken gelezen waarin een familiegeheim generaties doorettert en zo kwam ik bij de woorden voor het gedicht. Zonder dat gekozen woord had ik dit gedicht niet kunnen maken. Met een ander woord zou het heel anders geworden zijn. Dat is het leuke van deze manier van werken. Klik op de afbeelding om het vergroot te zien.