ogenblikstemming

Zoals ik al eerder schreef was ik een ochtend in Artis en heb daar een aantal dieren van dichtbij kunnen fotograferen. Soms voelde ik me wat bezwaard, zoals bij de leeuw. Ik maakte een foto van hem terwijl hij lag te slapen in een kleine stenen omgeving die niets met zijn echte woongebied te maken heeft. Rainer Maria Rilke heeft denk ik datzelfde gevoel gehad toen hij het gedicht ‘De panter’ schreef. Onderstaande prachtige vertaling is van Peter Verstegen.

De panter
In de Parijse Jardin des Plantes

Zijn blik is van het lopen langs de stangen
zo moe geworden dat hij niets meer ziet
dan stangen. Stangen houden hem gevangen,
duizenden stangen, en daarachter niets.

De zachtheid van zijn lenig sterke pas
die altijd weer de kleinste kring beschrijft,
is als een dans van kracht rondom een as
waarin een machtig willen is verstijfd.

Soms nog maar trekt het scherm voor zijn pupillen
geluidloos op-. Dan gaat een beeld erdoor
naar binnen, glijdt door het van spanning stille
lijf naar zijn hart- en gaat teloor.

Nee, ik vier vandaag niet dat ik 53 ben geworden, dat was lang geleden, maar dat we vandaag 53 jaar geleden zijn getrouwd. Wat een voorrecht nog steeds samen te zijn. Na al die jaren ben je zo met elkaar vergroeid, dat beschreef Bert Voeten in 1958 in onderstaand gedicht.

Huwelijk

Jij overnacht in mijn longen,
ik overnacht onder je huid.
Jij draagt me door heel je lichaam
in je aders en slagaders;
ik adem je in en uit,
ik speel met je in mijn borstkas,
ik koester je op mijn tong.
Jij loopt mij rond te zingen
met de julikleur van je wangen;
en ik, wanneer de dagen
te veel geluk laten zien,
ik houd je soms gevangen
met mijn lippen vast op elkaar.

Bert Voeten
uit: Menselijkerwijs

Vanochtend een heerlijke ochtend in Artis gehad, samen met mijn fototoestel. Gewoon rondgelopen zonder vast doel en kijken wat me opvalt. Ik zag een aantal touwen tegen de lucht afsteken en vond dat een mooi beeld. Dus op de foto. Maar het werd nog mooier want er klom een aap in die touwen en tegen die wat lichte lucht was dat een prachtig beeld. Thuisgekomen heb ik de beelden meer zwartwit gemaakt en dan ziet het er zo uit:

In een museum kijk ik vaak ook naar de vloer en zo ook zaterdag in het Verweymuseum in Haarlem. Ik had de tentoonstelling van The Tjong Khing gezien en op weg naar mijn fietshelm keek ik naar de plankenvloer en zag zulke mooie knoesten daarin, die moest ik even fotograferen. Een meneer vroeg wat ik deed en ik liet hem de foto zien. Hij werd er enthousiast van en ging met mij op zoek naar mooie tekeningen in het hout. Zo kwam ik thuis met genoeg foto’s voor een serie voor de fotoclub volgende maand. Dit zijn er twee van. Ik heb het bruine hout zwartwit gemaakt omdat ik met grijze series bezig ben. Oh wat geniet ik dan dat ik dat kan doen op de computer.

Met een aantal uitgeknipte stukken uit een magazine maakte ik eerst een collage, ging er daarna in tekenen, zocht er woorden bij uit mijn voorraad en met die woorden ontstond een gedicht. En dat ziet er dan zo uit:

klik erop om goed te kunnen lezen

De afgevallen bloemen van de fuchsia heb ik in een boekje gedroogd. Daarna gefotografeerd, erin getekend en vervolgens twee foto’s dooreen gemengd. En dat ziet er dan zo uit:

Soms is afval te mooi om weg te gooien. Van mijn fuchsia waren een aantal bloemen afgevallen en die kon ik niet weggooien, te mooi nog. Dus op papier gelegd en gefotografeerd. Daarna in tekenblok te drogen gelegd.

Terwijl het buiten regende zat ik binnen heerlijk te tekenen. Nu een niet op een klein stukje papier maar op een groot vel en dan wordt het heel anders. Heerlijk om te doen. Klik op de foto om het van dichtbij te zien.

Afgelopen week wandelde ik enkele keren in het Wilbrinkbos bij Voorthuizen. Op zaterdag liep er er alleen, met fototoestel, en zocht naar wat ik al eerder had gezien maar niet gefotografeerd: zaailingen van de beuk met nog het beukenootje op de kop. Ik fotografeerde ook andere zaailingen en werd toen aangesproken door een paar mensen die vroegen wat ik toch fotografeerde op de grond, zij zagen niets bijzonders.

Toen wees ik ze op dit:

Ik vertelde dat uit een beukenootje een nieuw beukje kan grooien en dit kiemplantje had het napje nog op de kop. Ernaast stonden kiemblaadjes en daarnaast zag je uit de kiemblaadjes het echte beukenblad komen. Dat hadden die mensen nog nooit gezien en vonden het leuk dat ik ze er nu op wees. (klik op de foto om het beukenootje te zien)

Die kiemblaadjes die als eerste boven de grond komen hebben reservevoedsel voor de eerste groei van de echte blaadjes. En na een tijdje kan het echte blad zelf voedsel maken en verdorren de kiemblaadjes. Met heel veel geluk wordt zo’n klein plantje dan een kleine beuk en met nog meer geluk wordt het een grote, eeuwenoude beuk. Maar dan moet er geen zon op zijn stam komen want daar kan de beuk niet tegen. Hij krijgt brandblaren en de bast gaat scheuren. Dan kunnen er allerlei insecten en andere indringers inkomen en kan de boom sterven. Daarom is het in een beukenbos zo donker want de bomen zorgen met hun brede takken dat er geen zonlicht doorkomt.

Maar is de boom gestorven dan is het leven erin nog niet dood. Spechten maken er hun nestholte in, allerlei insecten graven er gangen in en leggen er hun eieren in. Paddestoelen groeien erop, dus in en op een dode boom krioelt het soms nog van leven.

We hebben een aantal heerlijke dagen in Voorthuizen gehad. Onze jongste en haar man nodigden ons uit en daar troffen we ook onze oudste en ons nichtje en haar moeder. Wat een heerlijk samenzijn in de tuin, onder de zon. Wat een groot goed is dat toch dit zo’n samenzijn. Na de lunch vertrokken ons nichtje en haar moeder en wij mochten nog blijven. Ik heb natuurlijk zitten tekenen en schrijven en lezen, maar ook in het bos gewandeld samen met dochter, schoonzoon en natuurlijk hondje Bas. Maar zaterdagochtend ging ik alleen, wel met fototoestel en als je alleen loopt worden er veel eerder gesprekken met anderen aangeknoopt dan als je samen loopt. Dus leuke gesprekken gehad, veel foto’s gemaakt en genoten van alles wat de lente in een bos ons biedt. En nu weer thuis, ook heerlijk. Ja, ik voel me bevoorrecht dit zo samen te mogen meemaken.