Ik ben de laatste tijd weer lekker bezig met waterverf en fineliner. Zo ontspannend om gewoon maar je penseel te laten gaan en daarna er wat in gaan tekenen. Het leuke vind ik dat ik nooit weet hoe het eruit gaat zien als het klaar is. Dat kan dus zo zijn:
Nog een zin uit het gedicht “Februarizon’ van Paul Rodenko:
‘het straatgebeuren zeilt uit witte verten aan’
Direct zie ik dikke witte wolken in de lucht die aankomen zeilen, bol opgeblazen als zwanenvleugels. Maar in deze regel zeilen ze niet over het straatgebeuren heen maar zit het straatgebeuren er middenin opgesloten.
Is het er stil? Zijn alle straatgeluiden daar gedempt? En als de auto’s, fietsen en wandelaars eruit komen, zwelt dan het straatgeluid weer aan?
Witte verten, geen witte wolken, maar ik zag het direct voor me als wolken. En het is nog niet hier maar komt uit de verten hierheen.
Wat is het toch wonderlijk dat als je woorden op een andere manier rangschikt, er een ander beeld ontstaat, met precies dezelfde woorden.
Bijvoorbeeld: ‘het witte straatgebeuren zeilt uit verten aan’. Dan heeft het gesneeuwd en zie ik het niet echt bewegen maar als een herinneringsbeeld binnenkomen.
Daarom vind ik het zo leuk allerlei woorden uit te knippen en die steeds anders met elkaar te combineren. Heerlijk dat ik spelen met woorden en beelden nog zo leuk vind om te doen. Heb je weinig voor nodig, alleen wat tijd. En die heb ik gelukkig nog in overvloed.
Nog zo’n uitnodigende zin uit het gedicht ‘Februarizon’ van Paul Rodenko :
‘De populieren werpen met een schoolse nijging
elkaar een bal vol vogelstemmen toe’
Een schoolse nijging, wat klinkt dat deftig terwijl ik populieren echt geen deftige bomen vind. Nijgen is een lichte buiging met het hoofd maken, bijna onzichtbaar. Er zit een soort afstand tussen, niet te dicht bij elkaar komen. En dat schoolse maakt het nog stijver. Ik denk opeens aan de lange rijen banken waarin wij zaten in de klas met de armen over elkaar, stijf rechtop. Als rijen populieren.
En dan die tegenstelling van die deftige stijve populieren die elkaar een bal toewerpen vol vogelstemmen. Die zijn als jonge opgewonden stemmetjes van kinderen die even los mogen op de speelplaats.
En vogels die zingen gaan ook los, hele riedels komen in de omgeving terecht. Nu het richting lente gaat begin ik al steeds meer vogels te horen. Ze gaan met hun gezang hun plekje vastleggen, een vrouw versieren. In opgewonden klanken, van boom tot boom, van struik tot struik, van daknok tot daknok. Ballen vol vogelgeluiden.
Van Nel kreeg ik onlangs het gedicht ‘Februarizon’ van Paul Rodenko uit 1950 toegestuurd. En daarin staan regels die vragen om er zelf bij te gaan schrijven. Neem nu de eerste regel: ‘Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open’. Direct na het lezen schreef ik:
Wat een openingsregel. Ik wil het voor me zien hoe zo’n deur opengaat en dat je een eerste blik in die kamer werpt. Maar bestaat dè meisjeskamer? Elk meisje maakt zich, als ze mag, haar kamer eigen met spullen en kleuren waar zij blij van wordt. Dat kan het stereotiepe roze zijn, maar ook zwart of een andere kleur. Soms hangen er posters van idolen of foto’s van haarzelf en vriendinnen of familie. Zijn er poppen of veel make-upspullen of juist helemaal niet?
Toch, als ik in eerste instantie aan een meisjeskamer denk zie ik zachte kleuren, zachte knuffels, veel kleine troepjes en een wat rommelig geheel.
Hoe zou Rodenko zo’n kamer voor zich hebben gezien en waarom dit als openingsregel?
Heeft het met februari te maken, bolletjes die wat schuchter uit de grond komen en in het nog kille buiten hun kleuren laten zien? Ziet hij meisjes als een beginnende lente? En dan het woordje ‘weer’. Het gebeurt dus vaker dat die kamer open gaat, net als de lente en net als het ontluiken van meisjes tot vrouw.
Wat één regel toch weer vele andere zinnen kan oproepen, gewoon door je pen over papier te laten gaan.
Paul Rodenko (1920-1976)
Gisteren kwam onze jongste bij ons werken en kon ik naar de Lakenhal in Leiden want daar was een tentoonstelling die ik graag wilde zien. Toen ik er aankwam bleek dat die er inderdaad was en nu niet meer is. Jammer maar het museum is heerlijk om wat in rond te dwalen al was er nu niets nieuws te ontdekken en dat is altijd jammer. Maar daarom meer tijd om met mijn fototoestel wat op ontdekking te gaan. En daarna even door een klein stukje Leiden gelopen en onderweg de lente in verborgen hoekjes gezien en de leuke spiegeling in de gracht. En om half drie lag ik weer heerlijk in mijn bed na te genieten van dit uitje. En A. zei dat Ton zich voorbeeldig had gedragen en dat ik wel vaker even weg kan gaan. Heerlijk vooruitzicht.
Elke zondagochtend kijk ik naar de Verwondering en vaak word ik getroffen door de woorden van de gast van die ochtend. Zo ook enige tijd geleden door de woorden van Vamba Sherif. Ik vertelde dat aan onze oudste en zei dat ik zijn boek wil lezen omdat ik sommige uitspraken nog eens tot me door wil laten dringen. Blijkt M. het boek te hebben want Vamba is de man van een collega van haar. Het meisje op de voorkant van het boek is hun dochter met de traditionele hoofddoek uit Liberia en het t-shirt is van de Hema en zo zijn de werelden van haar ouders bijeen gekomen op de foto.
Onderstaand citaat is waarom ik het hele boek wilde lezen.
Vamba Sherif ‘ Ongekende liefde’.
Pag. 57
…’Ik wist wat de woorden betekenden, maar wat mijn oudoom vervolgens zei, ging dieper. ‘Kamo Vamba, als ik dit lees, vraag ik me steeds weer af waarom sommige mensen iemand die ze niet kennen tot een ongelovige kunnen verklaren, terwijl ze niet eens weten wie hij is en wat zijn verhouding tot God is. Hoe ik bid is mijn eigen zaak. Niemand gaat naar de hemel omdat hij elke dag de moskee bezocht, of zeven keer naar Mekka op bedevaart is geweest. Het gaat om hoe we met elkaar omgaan, om hoe we onze naasten behandelen, ook als ze geen moslims zijn. Kun je mij goed volgen, Kamo Vambo? Dus voel je vrij om te zijn wie je wilt zijn. Jouw lot ligt niet in handen van iemand, hoe bijzonder zo iemand ook is, maar in jouw eigen handen’…
Ja, Ton is weer thuis en gaat hier verder opknappen. Terwijl hij gisteren al op bed lag ben ik wat gaan spelen met foto’s van mezelf. Ik had dat gezien op een creatieve site van Jenny de Bode: knip een deel van een portret weg en teken in het lege deel. Ik vond het ook leuk om wat op de computer met een portret van mezelf te spelen en dat ziet er dan weer heel anders uit. Leuk om te doen zo’n andere selfie maken.
Gisteren zitten schrijven naar aanleiding van : Beschrijf de zee als vrouw.
Ze is er, was er en zal er blijven zijn met al haar schoonheid, nukken en streken.
Ze kan je strelen als een geliefde, omverslaan als een woedende vrouw en glad zijn als een onschuldige babay: de zee.
Veranderlijk en toch ook weer niet. Gastvrij voor planten en dieren. Ze is de oerbron die tot op zekere hoogte voor zichzelf kan opkomen maar teveel verkeerde indringers kunnen haar langzaam doen veranderen.
Ik ben graag in gezelschap van vrouwen en voel me heerlijk in de nabijheid van de zee. Ze kalmeert, geeft rust en energie. Ze laadt me op en is er altijd.
Ik zie haar graag woest met het schuim op de mond. Te kalm vind ik haar soms wat saai maar wel mooi genoeg om erlangs te wandelen en van haar stilte te genieten.
Ze is zo veelzijdig als een vrouw kan zijn: zacht, speels, hard, verwoestend, koud, warm, stil, omstuimig, leven schenkend, leven nemend.
Daarom boeit de zee mensen over de hele wereld en van alle tijden.
De foto’s maakte ik voor het project ‘stem van de zee’ .
Nu ga ik naar Ton toe en hoop dat hij morgen weer naar huis mag.
En weer ging het gisteren mis met Ton en werd hij weer met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Omdat zijn bloeddruk extreem laag was ging hij al snel naar de IC en eerlijk gezegd had ik er geen goed gevoel over. Maar Ton is Ton en vanochtend belde hij dat hij vandaag naar een gewone afdeling gaat en of ik zijn scheerspullen en een boek mee wil nemen als ik op bezoek kom. En wederom aanvaarden wij zijn herstel in dankbaarheid.
Wat doe je ’s avonds als je geen zin hebt in lezen en tv? Dan ga je lekker zitten tekenen. Ik zat ervoor wat te bladeren in een oud boek van mijn oma, een soort doe-het-zelf-boek op medisch gebied. Prachtige oude teksten en platen en bij de platen van parasieten in het menselijk lichaam dacht ik: dat is leuk om te tekenen. En dat heb ik dus gedaan. En op het laatst draaide ik de tekening om en dan ziet hij er opeens weer heel anders uit. Mijn oma kocht het boek denk ik in 1943, maar die 3 kan ook een 9 zijn.
~