ogenblikstemming

Geregeld knip ik uit bladen woorden die me op dat moment aanspreken. Later ga ik ermee schrijven of, zoals je ziet, erbij tekenen.
Afgelopen zaterdag hadden we de jaarlijkse reünie van de kweekschoolmeisjes en dan hoor je dat ouder worden niet betekent’ zorgeloos zijn’. Gelukkig zijn de momenten dat we met elkaar eten, lachen, dat weer even wel. Zou er iemand echt zorgeloos kunnen zijn op volwassen leeftijd? Ik betwijfel het. Het leven deelt toch geregeld tikjes of tikken uit en de wereld om ons heen baart toch ook zorgen.
Wat is het dan heerlijk af en toe van die momenten van zorgeloosheid te ervaren. Iets om te koesteren. Volgend jaar de 25e reünie met hopelijk weer zorgeloze momenten.

Na het verwisselen van de inktcartridges pakte ik de beschermstukjes op en legde ze op wit papier. En plots was daar een hondje.

Ik pak weer een zin uit het boek ‘Wandelen. Een filosofische gids’. Van F. Gros.

‘Stilte van de wandeling in de sneeuw’.

Het is zo wonderlijk dat het knerpen van de sneeuw onder je voeten kan bijdragen aan je gevoel van stilte. Sneeuw legt als het ware een stiltedeken over buiten.
De stad wordt stiller, het bos voelt anders aan.
Het is al weer een tijd geleden dat ik wandelde door de sneeuw in een bos maar ik voel nog de stilte, de rust. Soms een zacht plofje als er een teveel aan sneeuw van een tak afviel. Je ziet sporen van dieren, weet ze in de buurt maar je ziet ze niet.
Het voelt als een andere wereld, een vreedzame wereld die verdwijnt als de sneeuw smelt tot modder. Weg is het zuivere, de stilte, de rust.
Geluiden worden weer harder, de zachte wereld is weggesmolten.

kauwen die zweven

de wind laat bewegen

al wat niet star is

m’

Deze haiku schreef ik bij een opdracht naar buiten te kijken en te observeren wat er gebeurt. En ik had het geluk dat er een groep kauwtjes aan het rondzweven was tussen de flats door, lekker op de windstroom die daar altijd is. Lijkt me een heerlijk gevoel maar zou het, zelfs met parachute, niet durven.

Ik heb van de week weer een boeksel gemaakt en dacht toen: daar heb ik een passend gedichtje bij gemaakt.

ik hoorde een klaaglijk krakje

‘wat brak je?’

‘ik denk een takje’

maar onder mijn hakje

lag verpulverd een slakje

m’

Vanmorgen bij Nel met de schildermeisjes luidde een opdracht: blader door een magazine, het woord dat je treft knip je uit, plak je daarna op een leeg vel en ga er omheen schrijven.

Mijn woord was: paalzitten.

En omdat het wat lastig te lezen is, hierbij de tekst

PAALZITTEN

‘Geduld is een schone zaak’, zeiden de ouderen.
Geduld is er om te verliezen en weer opnieuw te nemen.

Gewoon gaan zitten en maar wachten tot je als laatste
overblijft en daar heb je geduld voor nodig.

‘Zonde van de tijd’ denk ik als ik die mannen en vrouwen
op zo’n paal zie zitten, in weer en wind, paal naast paal.

Even gewoon zitten niksen is geen slecht idee, diep ademhalen
gedachtes laten dwarrelen en weer laten neerdalen.

Nieuwe ideeën die dan opborrelen en daar wil je dan mee
aan de gang gaan. Maar als paalzitter kan dat niet.

Veel mensen zijn symbolische paalzitters, vast op één plek, niet
nieuwsgierig naar een nieuwe plek of verruiming van hun horizon.

En al ben ik niet meer zo beweeglijk, een paalzitter ben ik niet gelukkig.

Een tjokvolle stille.

Die kan soms vallen als er iets belangrijks of schokkends gezegd is dat invloed kan hebben op de toehoorders. Ieders gedachten buitelen rond de zojuist gesproken woorden. Paniek, afgrijzen, angst, verbijstering.
Ieder is in gedachten verzonken tijdens een tjokvolle stilte. Durft de ander bijna niet aan te kijken, wil de gevoelens niet delen want wie weet hoe de ander hem/haar daarom zal veroordelen.
Een tjokvolle is dus, volgens mij, een drukkende stilte die soms opengebroken kan worden door een simpel ’tja’.
Mogelijk begint er dan iemand te praten, voorzichtig, om een ander sfeer te krijgen, minder ongemakkelijk.
Maar bij ieder blijft het knagen en mogelijk komt niemand meer op dat moment op de uitgesproken woorden terug.

Dit citaat kwam ik in een oud tijdschrift tegen, knipte het uit maar vergat erbij te schrijven uit welk tijdschrift het was. Ik denk uit Flow.

ow.

De laatste tijd ben ik weer lekker aan het tekenen en gisteren zelfs weer met verf aan de gang gegaan. Toen ik het getekende zentangel een zwarte achtergrond gaf dacht ik: dat zou een leuk kussen zijn die tekening. Het is er nacht op met sterren en de zon komt heel geruststellend steeds weer op.

Op youtube had ik wat filmpjes gezien hoe je met een oude kaart en verf lekker kunt spelen. Dat heb ik dus ook gedaan. De eerste, die je hier onder ziet, vind ikzelf geslaagd. De tweede heb ik veel te veel dicht gesmeerd. Die ga ik scheuren en de stukken een keer voor een collage gebruiken (of niet).

Vandaag niet naar buiten geweest en lekker binnen wat zentangels zitten tekenen. Die in de computer wat bewerkt en zo is de derde ontstaan. De eerste is het origineel, de tweede een detail. Het kleurverschil in de achtergrond ontstaat als je de lichte tinten meer ophaalt.