ogenblikstemming

Het is onderhand traditie dat we op oudjaarsdag het jaar samen met de labyrintlopers afsluiten, dus ook vandaag. Want weer of geen weer (kan dat?) we gaan altijd. En zoals gewoonlijk beginnen we met schrijven in het restaurant en dit keer met een tekst van ‘Clarissa Pinkola Estes. Ik koos daaruit de zin: ‘Ik houd geen stoel vrij voor de wanhoop’.

‘Ik houd geen stoel vrij voor de wanhoop.’ Deze zin raakt me. Ik nodig wanhoop dan ook niet uit aan mijn tafel. Hoop wel. Daar zet ik een stoel voor klaar, maak er een maaltijd voor. Hoop is en blijft welkom in mijn leven. Het geeft me een vloer om op te staan, een toren om in de verte te kunnen kijken.
Hoop verdringt wanhoop naar de achtergrond. Helemaal weg krijg ik hem niet, maar ik struikel er niet over omdat hoop me overeind houdt.
En ik wil ieder er wel een deel van geven want net als geluk vermenigvuldigt hoop zich als je het deelt.
Dit past mooi bij het komende jaar. Hoopvol eraan beginnen en van daaruit verdergaan.

Hierna liepen we, eerst nog door de regen maar daarna alleen in de wind, naar het strand. Daar tekende Nel zoals altijd een labyrint maar schreef nu aan de randen: dag 2022. en: welkom 2023.

Als laatste schreef ik: Ik ga rijker naar huis, gevuld en vervuld. Wat betekent dat woord eigenlijk, bedenk ik opeens. Vervuld: dat is ook gevuld maar anders, voller, tevredener.

Stel dat ieder een lichtje heeft in de hal dat je welkom heet . Dat je je welkom weet. Hoe zou de wereld er dan uitzien? Minder agressie, minder geweld? Het zou zo maar kunnen.

Het hebben van een veilige plek waar je ook echt welkom bent is zo’n groot goed. Dit zou je ieder mens gunnen. Niet moeten vluchten uit je dorp, je geboortestreek, je land. Niet in een overvolle boot op zee achtergelaten worden. Niet met wantrouwen in een nieuw land ontvangen worden.
Wat ben ik toch bevoorrecht met dat lichtje in de hal. Je zou het de kinderen wensen die op straat zwerven die mogelijk nooit zo’n lichtje hebben gehad. Zij zijn aan het donker overgelaten. Moeten zich daar staande zien te houden. Hebben misschien nooit het het echt veilige gevoel gehad om gewoon kind te zijn. Wat hebben de kinderen in mijn omgeving een geluk gehad die zich gewenst weten, geliefd, altijd welkom in het huis waar een lichtje in de hal brandt dat zegt dat zij hier altijd welkom zijn, onvoorwaardelijk. Waarom is het toch zo wreed verdeeld in de wereld?

‘Wandelen’ Een filosofische gids. Frédéric Gros.

ik kies de volgende stilte om over te schrijven:

‘Steenharde stilte‘.

Oh, die doet pijn. Het heet dan ook vaak ‘een pijnlijke stilte’. Daar is dan even geen zachtheid, geen samen, maar iemand of meerderen die (even) buiten de groep gesloten worden, vaak door een opmerking.
Het is ook de stilte waarin iemand vergeefs probeert contact te maken of het te vernieuwen maar als antwoord komt er slechts een steenharde muur van stilte. En dat doet pijn. Een pijn die in je hart gekerfd wordt en er als litteken blijft.
Ik vraag me af hoe die mensen die deel uitmaken van die steenharde stilte zich naderhand voelen als zij zich realiseren wat dat met de ander heeft gedaan. Sommigen zullen mogelijk een schuldgevoel hebben, maar anderen vinden dat zij aan de juiste kant van de muur staan en voelen zich, mogelijk ook door het groepsgevoel, superieur. Toch hoop ik dat er iets binnensijpelt van mededogen voor de ander.
Maar dat vraagt zelfreflectie en daar is niet iedereen toe bereid want dan moet je soms jezelf kleiner maken. En wat blijft er dan van die zelfverzekerdheid over?

Een van de opdrachten gisteren om weer eens zo’n ouderwets kleedje uit papier te knippen. Heb ik gedaan en het daarna op rood papier geplakt. Daarna op de computer een kleine slinger erin gegeven. Voelde me even terug naar ooit.

Gisteren ook geboekseld en een gedicht gemaakt met de gekozen woorden. Vandaag weer nieuwe opdrachten, kijken wat het me gaat brengen. Altijd zo verrassend wat er ontstaat door een simpele opdracht die toch dieper blijkt te gaan dan vooraf gedacht. Maar ik denk dat ik eerst even een rondje ga lopen, het is droog en ik heb wel behoefte aan wat frisse lucht. Kan natuurlijk ook op het balkon gaan staan maar daar is het bewegen tot een minimum beperkt. En dan na afloop een kop koffie en aan de nieuwe opdrachten gaan beginnen. Heerlijk toch dat er vrouwen zijn die dat belangeloos voor andere vrouwen opzetten. En je weet het: even op de afbeelding klikken en je kunt het beter bekijken en lezen. Oh ja, die laatste regels zijn niet van mijzelf maar dat hoorde ik bij De Verwondering. Een tv-presentatrice zou het ooit gezegd hebben, maar ik weet niet wie.

Net als vorig jaar organiseert Loes Vork ( de uitvindster van Boekselen) een creatieve 12daagse, mede met hulp van andere creatieve vrouwen. Vandaag lekker de hele dag thuis dus tijd zat om ermee aan de slag te gaan. Gisteravond hebben we met de kinderen kerst gevierd en vandaag dus tijd voor andere dingen. Ik heb een aantal opdrachten verenigd op een vel. Dat ziet er zo uit. Klik erop om het vergroot te zien.

Van de week moest ik een tijdje in het ziekenhuis wachten omdat Ton aan staar werd geopereerd. Ik had een boek bij me waarin af en toe al een hoofdstuk had gelezen. Ik las nu het hoofdstuk ‘Stiltes’ in‘Wandelen. Een filosofische gids’ van Frédéric Gros. En ik bleef onderstrepen want ik was verbaasd over hoeveel verschillende soorten stiltes hij schreef. Neem nu:’ …de stilte als een windvlaag die wolken verjaagt‘.

Wat is dat voor stilte? Bij een windvlaag hoor ik in gedachten een soort suizen, voel ik een zekere plotse kracht. De stilte breekt plots open en als een windvlaag verdwijnt ineens alles wat je bedrukte, de wolken die je versomberden lossen op. En net als de hemel zich weer opent zo opent ook je gemoed zich. Je ziet jezelf weer helder, voelt nieuwe energie binnenstromen vanuit die stilte buiten en in jezelf. Dat is de kracht van stilte.

Dat ervaar ik soms ook tijdens het labyrintlopen of de muziekmeditatie. Ik heb erg veel behoefte aan stilte om me heen. Zit veel op mijn kamer zonder muziek en ontdek dan vaak tijdens het schrijven in die stilte, in plaats van te wandelen in de stilte, een plotse windvlaag die mij opeens een helder inzicht geeft.
Het enige jammere is dat het nooit echt stil voor me is omdat ik al ruim 40 jaar altijd een hoge piep en geruis in mijn hoofd hoor. Maar onderhand kan ik die af en toe negeren en ervaar ik de stilte toch als stilte. En dat zijn geluksmomenten voor mij.

In de donkere dagen voor kerst kan een kleurtje er wel in om de boel wat op te vrolijken. Sinds een paar jaar ben ik dol op amaryllisen, vooral in december. Ze zijn niet alleen mooi om te zien maar ook fotogeniek, hoe ouder ze worden, hoe boeiender voor de fotograaf. En als die er dan zelf nog een beetje aan kan sleutelen, dan is het driedubbel plezier. Zo is deze nieuwe soort ontstaan in mijn kamer.

Uit het boek: ‘Klaar Heden’ maak ik een lijstje bij:
wat een huis behoort te hebben.

-Muren die het overeind houden als het stormt
–Een dak dat de regen afvoert en niet binnenlaat
-Een kachel om samen omheen te zitten en de kou uit het lijf houdt
-Kamers genoeg om je terug te kunnen trekken
-Een keuken waar ruimte is om samen te koken. Als er ook nog een tafel in kan is dat helemaal geweldig.
-Boekenkasten vol boeken die de interesses en de levens van de bewoners weerspiegelen
-Kunst aan de muur die blij maakt
-Genoeg kasten om overbodige spullen nog even in te bewaren
-Spelletjes, teken- en schrijfspullen
-Mensen die in harmonie met elkaar leven
-En dat alles geeft een ziel aan het huis

Ik kies de boekenkasten uit om verder over te schrijven.

Boeken vormen een deel van de ziel van het huis en zijn bewoners. Zij weerspiegelen de interesses van de mensen die er wonen en geven ook een kijkje in hun geschiedenis. Soms zijn ze aan vervanging toe, soms nooit.
Er zijn boeken die je met genoegen leest maar een tweede keer hoeft niet. Die boeken kunnen op een gegeven moment vervangen worden. Maar er zijn ook boeken die meer bieden: mooie zinnen om te herlezen, interessante gedachtes om over te mijmeren of over te schrijven. Sommige boeken zijn soms gewoon een kijkgenot of pure nostalgie. En al die boeken samen vormen een kostbaar bezit voor de huidige bewoners.
Of dat ook geldt voor de komende generatie zal in de toekomst moeten blijken.

Rijp, het woord heeft verschillende betekenissen. Ikzelf ben inmiddels zeer rijp maar vanochtend was er buiten verse rijp. En gelukkig had ik geen verplichtingen dus kon ik met fototoestel erop uit. Gewoon lopen in de buurt, even een klein stukje door het Sorghbos (dat in werkelijkheid een bosje is). Op de terugweg ontdekte ik dat de ramen van enkele auto’s ijsbloemen hadden, net als mijn slaapkamer vroeger. Dus ook dat op de foto. Maar ook de blaadjes die ik zag met een randje rijp er omheen. Kortom, ik liep te genieten. En het fijne van digitale fotografie is, dat het genieten thuis gewoon doorgaat als alles op de computer staat.Geniet maar even mee. Klik op de foto om hem vergroot te zien.