ogenblikstemming

Vorig jaar kreeg ik van een vriendin een gedroogd peertje en nog meer gedroogde vruchten om te fotograferen en die liggen nog altijd op mijn werktafel. Vrijdag kwamen de schildermeisjes bij me en hebben we bij gedroogde vruchten zitten schrijven. Onder een doek lagen verschillende gedroogde vruchten en we pakten er blind een, voelden en roken eraan zonder te kijken en beschreven wat we dachten dat het was.
Ik pakte toen het peertje onder de doek vandaan. Gisteren heb ik het getekend en er een haiku bij gemaakt.

een verdroogd peertje
overal plooien, deukjes
ingetogen herfst

Ik las het volgende citaat van Carl Jung:’ We worden in een bepaalde tijd en op een bepaalde plaats geboren en evenals wijnranken behouden wij we het aroma van onze oorsprong’.
Denkend daaraan kwamen bij mij de volgende gedachten naar boven:

Direct moet ik denken aan al die geadopteerde kinderen uit verre culturen. Hun eerste geuren en geluiden zullen ze in hun nieuwe omgeving niet meer vinden. Alles is anders voor ze en vaak zijn ze uiterlijk ook anders dan hun nieuwe omgeving. Ondanks lieve adaptieouders kan ik me het gevoel van ontheemd zijn goed voorstellen.
Ze doen hun best maar het aroma van hun afkomst, de familie, het land, dat is voor hen verloren gegaan.
Ik denk ook aan wat ik vaak lees en hoor, en zelf heb ervaren, dat als je op een nieuwe plek aankomt, vaak ver van huis, dat je je daar direct thuis voelt. Of je er al eens bent geweest. Alles klopt dan en je denkt: laat mij hier maar een tijdje. Even de wortels in de grond.

Maar om op de wijnranken terug te komen, die zijn soms naar andere continenten verpoot en doen het goed in de nieuwe grond. Ze behouden hun aroma, hun smaak. Met mensen is het soms anders. Die moeten zich aanpassen aan de nieuwe omgeving, hun eigen aroma loslaten, voor zover dat kan, en opgaan in de nieuwe omgeving om geaccepteerd te worden. Anders blijven ze altijd ‘ de vreemdeling’.
Wat een geluk heb ik dat ik mijn aroma mocht behouden omdat ik geworteld bleef in dezelfde grond als mijn ouders en voorouders.

Het dreigde weer even de verkeerde kant op te gaan met Ton maar dankzij een verhoogde dosis prednison is hij weer opgekrabbeld. Daardoor kreeg ik weer zin om een boeksel te maken. Klik erop om hem vergroot te zien.